Amplifikacja jest dla mnie narzędziem, w oparciu o które poszukuję własnej tożsamości jako instrumentalisty. Jej funkcja z pewnością daleko wykracza poza proste „wzmocnienie” sygnału, a mimo iż od wielu już lat obecna jest w wykonawstwie muzyki współczesnej, to jej potencjał wydaje się wciąż niewystarczająco wyzyskany.

Fluxus is an international and interdisciplinary artistic collective (or network) established in the 1960s and 1970s. Composers, painters, poets, designers - merging, exploring, overlapping media, disciplines, art fields and topics - it was their signature. In addition, representatives of Fluxus were not only artists in a classic term, but as well economists, chefs or mathematicians. However, experimental artists which were taking part in Fluxus events and activities, had different ideas about Fluxus itself. In fact, they had diversified ideas about art and society as well. This diversity of ideas is a great reflection of art created by Fluxus.

Kompozytor od początku swojej drogi zawodowej zmaga się z pojęciem czasu. Czas to coś płynącego, nieokiełznanego, często niepojmowanego. Czas dla kompozytora miał być tym, nad czym może zapanować, co może okiełznać i uchwycić – miał być czymś, co może podzielić według własnego uznania. 

Ciężko mi wskazać najlepszą płytę w dorobku The Beatles. Zbyt wiele jest po prostu bardzo dobrych, zbyt wiele zwyczajnie zbyt lubię od wielu lat. Łatwiej natomiast wskazać mi album w ich dorobku najbardziej niezwykły. Tak się składa, że niedawno minęło dokładnie 50 lat od jego premiery. 27 listopada 1967 roku na rynek trafił Magical Mystery Tour.

Wielu osobom wydawała się zagubiona, „nieżyciowa”, jednakże w jej zachowaniu i sposobie myślenia o sztuce, było coś niepowtarzalnego. Słuchając jej unikatowych aranżacji, bardzo charakterystycznych, rewolucyjnych tekstów trudno było przypisać kompozycje do konkretnego stylu muzycznego. Lecz właśnie w tym chaosie można znaleźć logiczne powiązania wielu gatunków, które w połączeniu z charyzmą artystki tworzą bardzo ciekawą całość.

Czy można akompaniować na skrzypcach? W postromantycznym systemie edukacji muzycznej, który w dalszym ciągu jest podstawą kształcenia młodych instrumentalistów panuje głębokie przekonanie, iż wszystkie utwory kameralne przeznaczone na skrzypce oraz instrument klawiszowy są sonatami „skrzypcowymi”. Jest to stwierdzenie bardzo dla pianistów krzywdzące.

Zastąpić piórka brutalnie szarpiące struny młoteczkami, które będą delikatnie uderzały w strunę pozwalając jej wybrzmieć - taka idea przyświecała Bartolomeo Cristoforiemu, gdy tworzył instrument, który miał się stać fortepianem - narzędziem, za pomocą którego można było wyrażać najsubtelniejsze uczucia, opisywać wyrafinowane przeżycia i snuć najpiękniejsze opowieści.

Historia polskiego musicalu jest stosunkowo krótka, bo na dobrą sprawę zaczyna się dopiero w latach 70-tych XX wieku. W czasie minionych 50 lat nie powstało może dzieło, które stanowiłoby konkurencję dla produkcji z Broadwayu, ale jest kilka pozycji wartych poznania ‒ chociażby po to, aby zadać kłam twierdzeniu cudze chwalicie, swego nie znacie.

Okres końca lat 60. i początku lat 70. to okres wzmożonego zainteresowania religią i wiarą w amerykańskiej kulturze. Jedną z tego oznak jest wzrost liczby musicali, w których wątek chrześcijaństwa staje się jednym z głównych analizowanych problemów. Motyw, dotychczas pomijany, pojawiał jedynie jako tło niektórych musicali, jednakże nigdy tej kwestii nie problematyzował, pozostawał jedynie pewnym kontekstem.

Proces metamorfozy Muzeum w nowocześnie zarządzaną organizację niezorientowaną na zysk rozpoczęto od symbolicznego zdefiniowania wizji i misji oraz wytyczenia pięciu kierunków rozwoju. Przyjęta wizja, określąca długofalowy nadrzędny cel Muzeum, brzmi: Chcemy, aby nasze Muzeum najlepiej w Polsce oddawało idee oświecenia, będąc miejscem wysokiej kultury i debaty publicznej. Misją Muzeum jest: Upowszechnianie wiedzy o epoce Stanisława Augusta i kolekcji królewskiej oraz ukazywanie świetności ogrodów i zabytków.