Wielu osobom wydawała się zagubiona, „nieżyciowa”, jednakże w jej zachowaniu i sposobie myślenia o sztuce, było coś niepowtarzalnego. Słuchając jej unikatowych aranżacji, bardzo charakterystycznych, rewolucyjnych tekstów trudno było przypisać kompozycje do konkretnego stylu muzycznego. Lecz właśnie w tym chaosie można znaleźć logiczne powiązania wielu gatunków, które w połączeniu z charyzmą artystki tworzą bardzo ciekawą całość.

Czy można akompaniować na skrzypcach? W postromantycznym systemie edukacji muzycznej, który w dalszym ciągu jest podstawą kształcenia młodych instrumentalistów panuje głębokie przekonanie, iż wszystkie utwory kameralne przeznaczone na skrzypce oraz instrument klawiszowy są sonatami „skrzypcowymi”. Jest to stwierdzenie bardzo dla pianistów krzywdzące.

Zastąpić piórka brutalnie szarpiące struny młoteczkami, które będą delikatnie uderzały w strunę pozwalając jej wybrzmieć - taka idea przyświecała Bartolomeo Cristoforiemu, gdy tworzył instrument, który miał się stać fortepianem - narzędziem, za pomocą którego można było wyrażać najsubtelniejsze uczucia, opisywać wyrafinowane przeżycia i snuć najpiękniejsze opowieści.

Historia polskiego musicalu jest stosunkowo krótka, bo na dobrą sprawę zaczyna się dopiero w latach 70-tych XX wieku. W czasie minionych 50 lat nie powstało może dzieło, które stanowiłoby konkurencję dla produkcji z Broadwayu, ale jest kilka pozycji wartych poznania ‒ chociażby po to, aby zadać kłam twierdzeniu cudze chwalicie, swego nie znacie.

Okres końca lat 60. i początku lat 70. to okres wzmożonego zainteresowania religią i wiarą w amerykańskiej kulturze. Jedną z tego oznak jest wzrost liczby musicali, w których wątek chrześcijaństwa staje się jednym z głównych analizowanych problemów. Motyw, dotychczas pomijany, pojawiał jedynie jako tło niektórych musicali, jednakże nigdy tej kwestii nie problematyzował, pozostawał jedynie pewnym kontekstem.

Proces metamorfozy Muzeum w nowocześnie zarządzaną organizację niezorientowaną na zysk rozpoczęto od symbolicznego zdefiniowania wizji i misji oraz wytyczenia pięciu kierunków rozwoju. Przyjęta wizja, określąca długofalowy nadrzędny cel Muzeum, brzmi: Chcemy, aby nasze Muzeum najlepiej w Polsce oddawało idee oświecenia, będąc miejscem wysokiej kultury i debaty publicznej. Misją Muzeum jest: Upowszechnianie wiedzy o epoce Stanisława Augusta i kolekcji królewskiej oraz ukazywanie świetności ogrodów i zabytków.

Organizacja pozarządowa musi mieć środki na działalność, by realizować swoją misję i cele. Poza tym, funkcjonując w środowisku lokalnym, musi mieć sprzymierzeńców, którzy będą wspierali jej działania. Na efektywnej współpracy korzysta cała społeczność lokalna, zwłaszcza, że zarówno jednostki, samorządy, jak i biznes, nie są w stanie w pojedynkę rozwiązać problemów społecznych. 

Od kilku lat maj jest dla mnie miesiącem intensywnych spotkań z muzyką jazzową. Pakuję się, wsiadam w samolot i lecę do Trondheim, żeby przez tydzień pomagać przy jednym z największych festiwali jazzowych w Norwegii. Jedni pewnie myślą sobie: „fantastyczny pomysł!”, inni pukają się w czoło i zastanawiają się, po co lecieć taki kawał do drogi, napracować się, a do tego nie dostać za to ani grosza…

Przy pierwszym kontakcie muzyka hip-hopowa i soul są jakby… z zupełnie innych bajek. Gdy zestawimy jakiś sztandarowy kawałek hip-hopowy z pierwszą lepszą piosenką soulową, odkryjemy przepaść. Po jej jednej stronie jest hip-hop – surowy wokal, z akompaniamentem prostych, energicznych podkładów. Po drugiej jest soul, zdefiniowany przez wyśmienitych wokalistów, którym towarzyszy często bogata instrumentacja. Pomimo tego kontrastu istnieje między nimi związek, znacznie silniejszy, niż wynikałoby to z chronologii.

„You, your talents, and your music will live forever in the lives you touched” – to napis widniejący na grobie Henryka Warsa w Hillside Memorial Park w Cluver City w Kalifornii. I rzeczywiście jego muzyka przetrwała w nieśmiertelnych przebojach takich jak Umówiłem się z nią na dziewiątą, Już taki jestem zimny drań, Sex appeal, Miłość ci wszystko wybaczy...