Muzyka w radiu jest wszechobecna – pojawia się między treściami dziennikarskimi w audycjach o charakterze publicystycznym, bywa również główną bohaterką konkretnego pasma, tematem całych programów nastawionych na eksplorowanie konkretnych gatunków czy biografii artystów. Radiosłuchacze zapraszani są również do uczestnictwa w znaczących wydarzeniach muzycznych za pomocą wciąż popularnych transmisji. Nie brakuje również w radiu muzyki powstającej na jego własne potrzeby. Codziennie słuchacz spotyka się ze sporą dawką brzmień na pozór niezauważalnych, w praktyce zaś silnie oddziałujących na jego uwagę: dostosowanych do prezentowanych treści podkładów muzycznych, jingli, muzyki towarzyszącej reklamom.

Dzisiejszy rozwój technologiczny w muzyce kontrolowany jest przez wielkie koncerny i dyktowany prawami rynku. Po raz pierwszy w historii muzyki w utworach wykorzystywane są technologiczne zdobycze w ogóle z nią niezwiązane: kontrolery i czujniki z konsol gier czy wszelkiego rodzaju gadżety, których zapotrzebowanie jest sztucznie kreowane przez ich producentów. 

Kiedy John Cage zaczął wprowadzać do sztuki eksperyment, zmieniając na zawsze to, co (wciąż) nazywamy muzyką, wielu jego apologetów podkreślało jak bardzo istotny jest teatr.

We współczesnych czasach borykamy się z własnym sporem o operę. Trudno dziś przewidzieć jego finał, ale łatwo zauważyć jego pozytywne dla kultury konsekwencje. Coraz częściej wznosimy się ponad utarte kanony inscenizacyjne, które w przypadku dzieł kilkusetletnich można by nawet nazwać schematami. Coraz bardziej redukujemy też dystans dzielący libretto od współczesnego odbiorcy. Niestety. każdy medal ma też swą drugą stronę...

Od zarania dziejów, a szczególnie od okresu starożytności udowadniano, że sztuka oddziałuje na człowieka i wpływa na różne sfery życia. Słynne słowa Arystotelesa, że sztuka łagodzi obyczaje, przetrwały do dziś i są wielokrotnie powtarzane a także parafrazowane. Warto podkreślić, że dzięki współczesnym badaniom naukowym wiemy, iż to muzyka – spośród wszystkich dziedzin sztuki – najsilniej oddziałuje na bio-psycho-społeczne sfery funkcjonowania człowieka.

Perkusista – czyli ktoś, kto gra na perkusji… Ale to znaczy, że na czym gra? No jak to, na czym? Na tak zwanym (kolejne słowo, którego nie lubię) zestawie rozrywkowym! Jest to ogólnie rzecz biorąc, pierwsza myśl pojawiająca się w głowie rozmówcy laika, amatora, czy nawet czasem profesjonalisty. Gdybyśmy mieli ten powszechny obraz perkusisty rozwinąć w sposób bardzo uproszczony, to jest to nikt inny, jak muzyk siedzący za swoim „zestawem", najczęściej z tyłu na scenie wokół swoich kolegów z zespołu. Zgodzicie się ze mną, prawda? Jest to pierwszy obraz perkusisty, który nam się pojawia w głowie. Otóż szanowni czytelnicy – nie! 

Amplifikacja jest dla mnie narzędziem, w oparciu o które poszukuję własnej tożsamości jako instrumentalisty. Jej funkcja z pewnością daleko wykracza poza proste „wzmocnienie” sygnału, a mimo iż od wielu już lat obecna jest w wykonawstwie muzyki współczesnej, to jej potencjał wydaje się wciąż niewystarczająco wyzyskany.

Fluxus is an international and interdisciplinary artistic collective (or network) established in the 1960s and 1970s. Composers, painters, poets, designers - merging, exploring, overlapping media, disciplines, art fields and topics - it was their signature. In addition, representatives of Fluxus were not only artists in a classic term, but as well economists, chefs or mathematicians. However, experimental artists which were taking part in Fluxus events and activities, had different ideas about Fluxus itself. In fact, they had diversified ideas about art and society as well. This diversity of ideas is a great reflection of art created by Fluxus.

Kompozytor od początku swojej drogi zawodowej zmaga się z pojęciem czasu. Czas to coś płynącego, nieokiełznanego, często niepojmowanego. Czas dla kompozytora miał być tym, nad czym może zapanować, co może okiełznać i uchwycić – miał być czymś, co może podzielić według własnego uznania. 

Ciężko mi wskazać najlepszą płytę w dorobku The Beatles. Zbyt wiele jest po prostu bardzo dobrych, zbyt wiele zwyczajnie zbyt lubię od wielu lat. Łatwiej natomiast wskazać mi album w ich dorobku najbardziej niezwykły. Tak się składa, że niedawno minęło dokładnie 50 lat od jego premiery. 27 listopada 1967 roku na rynek trafił Magical Mystery Tour.