Muzyka Szymanowskiego wymyka się kategoriom – o tym wiele już pisano. Zbyt szybko kompozytor został przepuszczony przez „izmy”, które zwalczał z taką zapalczywością, widząc w nich wyraz nieudolności krytyki.

Dzięki Dominikowi powstał repertuar, który nigdy nie zaistniałby w tym kształcie bez niego. To on wielokrotnie inspirował kompozytorów, proponując im konkretne rozwiązania techniczne. Współtworzył wizje utworów, przyczyniał się do nanoszenia poprawek do partytur. Ale, co najważniejsze, dzięki wiolonczeliście powstawały wyjątkowe sytuacje wykonawcze. Sytuacje głęboko poruszające, które kazały widzom opuścić swoje „strefy obojętności”, uruchomić wyobraźnię i otworzyć się na nowe doświadczenia.

Etymologia słowa „jazz” nie jest do końca znana. Początkowo słowo to było pisane jako „jas” lub „jass” i używane w slangu od około 1912 roku. Jego znaczenie nie odnosiło się bezpośrednio do muzyki, a do emocji, wigoru czy żywotności. Historyk Ethan Mordden uważał, że słowo „jazz” w gwarze czarnoskórych odnosiło się do kopulacji.

Twórczość Adama Gołębiewskiego charakteryzują najlepiej dwa problemy: możliwość rozszerzonego wykorzystania zestawu perkusyjnego, a przez to chęć podjęcia w muzyce improwizowanej krytyki formalnego używania instrumentów jako takich, oraz refleksja nad sytuacją koncertu, z której wypłynęły instalacyjno-performerskie działania artysty, skupionego na budowaniu przestrzeni do kontaktu ze swymi odbiorcami.

„Szorujemy chyba po dnie piekła”, powiedziała moja dziewczyna gdzieś w połowie „in vain” Georga Friedricha Haasa, które odsłuchiwałem sobie na rozgrzewkę przed polską premierą; spojrzałem na nią dziwnie, bo sam czułem się jak Magellan, przed którym wyłaniają się, jedna za drugą, wyspy nowego świata. Wyspy, oczywiście, spektralne. Wyrafinowane, pełne halucynacyjnego przepychu, harmonie. Jak dla mnie ta parada wspaniałości mogłaby trwać nie 70 minut, bo tyle zwykle zajmuje wykonanie najsłynniejszego dzieła Haasa, a 4 godziny.

Nie ulega wątpliwości, że pomiędzy muzyką a środowiskiem akustycznym występują skomplikowane związki i zależności. Od lat w muzykologii prowadzone są interdyscyplinarne badania związków muzyki z literaturą, sztukami pięknymi, nowymi technologiami, konkretnymi prądami politycznymi i wieloma innymi dziedzinami ludzkiej aktywności. Wciąż niewiele jest jednak prac, które poruszałyby zagadnienie związków muzyki z pejzażem dźwiękowym.

Pierwsze głosy o śmierci jazzu słychać było już w 1969 roku. Tymczasem w Polsce w roku 2018 roku funkcjonuje kilkadziesiąt klubów jazzowych i organizowanych jest około 150 festiwali. Oznacza to, że statystycznie co dwa, trzy dni rozpoczyna się w naszym kraju kolejny festiwal jazzowy...

Andrzej Chłopecki – wybitny krytyk muzyczny, niezrównany propagator muzyki współczesnej i jej oddany wielbiciel, miał też w swoim aktywnym życiu zawodowym wiele związków z festiwalami. Sam brał udział w programowaniu kilku z nich, stworzył też własny, z którego był szczególnie dumny...

Audio branding, czyli dźwiękowe budowanie tożsamości i świadomości marki, jest podejściem wykorzystującym unikatowe, opatentowane dźwięki i muzykę, aby przekazać esencję i wartości marki. Tworzy spójny system dźwiękowy łączący ludzi z marką na głębszym poziomie. Dzieje się tak dlatego, że dźwięk, gdy jest stosowany prawidłowo, ma zdolność nie tylko do dostarczania wyraźnego przekazu brandingowego, ale również jego wzmocnienia.

Muzykę klasyczną można zaobserwować w kampaniach reklamowych różnego rodzaju produktów, np. Marsza Tureckiego Wolfganga Amadeusza Mozarta użyto do spotu papieru toaletowego Foxy[2], La Campanella Nicolo Paganiniego pojawiła się w tle dla serka Président[3], IV część IX Symfonii „Z nowego świata” Antonina Dworzaka dla suplementu diety Verdin Complexx[4] natomiast pierwsza część koncertu Zima z Czterech pór roku Antonio Vivaldiego dla Audi Q5[5]. Jednak są to sytuacje jednostkowe, dopasowane do konkretnej kolekcji lub modelu, a nie utożsamiane z konkretną marką.