„Kultura pod chmurnym niebem” to projekt zrealizowany przez dr hab. Barbarę Fatygę, dr Magdalenę Dudkiewicz, dr Pawła Tomaneka, Zakład Metod Badania Kultury ISNS UW oraz Ryszarda Michalskiego. Autorzy projektu słusznie zauważyli tendencje wielokierunkowych przemian, jakie zachodzą w systemach społeczno-kulturowych. Ta wielokierunkowość łączy się także z nierównomiernością rozwoju w konkretnych grupach społecznych i lokalnych kulturach.

"Ebony Concerto" - było to specjalne zamówienie złożone w 1945 roku przez znanego jazzowego klarnecistę – Woody’ego Hermana, którego zamysłem w tym czasie, było wykształcenie nowego rodzaju muzyki, która polegałaby na połączeniu jazzu z klasyką. Strawiński był już wtedy znany ze swoich kompozycji, które łączyły te dwa gatunki, co najpewniej skłoniło Hermana do takiego wyboru. 

Raphael Rogiński jest gitarzystą cenionym na światowym ryku muzycznym. Z jego twórczością zaznajomiona jest jednak niewielka grupa słuchaczy świadomie poszukująca muzyki. Poszukująca, ponieważ Rogiński nie należy do artystów, których utwory są regularnie odtwarzane przez rozgłośnie radiowe, a zatem spotkanie z muzyką jego autorstwa ogranicza się do koncertów i domowego odsłuchu albumów.

Spojrzenie na polską muzykę z perspektywy twórców emigracyjnych, zaproponowane przez redaktorów niniejszego numeru tematycznego, pozwala na ponowne zdefiniowane pola badawczego dotyczącego polskiej muzyki filmowej. Pomimo ożywienia badawczego, kompozytorzy filmowi działający poza granicami Polski pozostają na marginesie zainteresowań osób piszących o muzyce filmowej.

Pochodzący z łaciny termin migracja (łacińskie migratio oznacza wędrówkę ludów) oznacza, w najprostszym rozumieniu, przemieszczanie się ludzi w obrębie kontynentów, krajów czy też regionów. Stanowi ona domenę życia człowieka od czasów prehistorycznych i jest integralnie powiązana z jego ponaddziejową egzystencją.

Krytyka muzyczna stała się w naszych czasach palącym pytaniem. Wcześniej była samodzielną, niewielką cząstką przemysłu muzycznego, bezgłośnym trybikiem wielkiej maszyny. Ta sytuacja się zmieniła. Znaczenie piśmiennictwa znacznie wzrosło, jednocześnie nastąpiło ogromne przecenienie słowa pisanego. Krytyk w wielu wypadkach przestał się zadowalać współprzeżywaniem i odzwierciedlaniem rozwoju życia muzycznego, lecz usiłuje je dodatkowo kształtować.

Rozpatrując konteksty, w jakich postać Ryszarda Wagnera pojawiała się w polskim piśmiennictwie muzycznym, można natknąć się na wiele kontrowersyjnych, jak sam bohater i jego sztuka, opinii, czy refleksji. W Polsce temat "Wagner" zagościł na dobre stosunkowo późno. O ile o perspektywach oglądu Wagnera przez autorów XX-wiecznych, mówi się wiele, o tyle zupełnie niewiele słyszy się o recepcji jego dzieła w XIX wieku. Niniejszy artykuł przedstawia czytelnikowi pierwszą polską wzmiankę o niemieckim kompozytorze, który z początkiem drugiej połowy XIX wieku był już jednym z najbardziej nośnych autorów, a który niemal nie istniał jeszcze dla Polaków. Autorem tej pierwszej próby przybliżenia Wagnera polskim czytelnikom jest jedna z najbardziej postępowych postaci ówczesnego życia muzycznego, która w swoim czasie uchodziła niemal za ikonę, a o której dziś mało kto pamięta. Był nią Józef Sikorski.

„Conscious music” jest pojęciem stworzonym w analogii do określenia „conscious Hip-Hop” (pol. „świadomy hip-hop”), jednego z gatunków hip-hopu, który skupia się przede wszystkim na problematyce społecznej.

Jako jeden z pierwszych twórców zaczął wykorzystywać równolegle audio i wideo. Jego styl jest jednolitą ewolucją, która pozwoliła na niezwykle wyrafinowane połączenie gestu, obrazu i dźwięku. Jednocześnie, w niezwykle interesujący sposób, odnosi się do tradycji: wykorzystując cytaty, odwołując się do tradycji wykonawczej czy remiksując własne utwory.

Idiofony to instrumenty muzyczne wykonane z materiału o naturalnej sprężystości, określane również jako samobrzmiące. Stanowią one naturalne przedłużenie ludzkich kończyn i ich podstawową funkcją jest podkreślanie lub wzmacnianie rytmu.