Spojrzenie na polską muzykę z perspektywy twórców emigracyjnych, zaproponowane przez redaktorów niniejszego numeru tematycznego, pozwala na ponowne zdefiniowane pola badawczego dotyczącego polskiej muzyki filmowej. Pomimo ożywienia badawczego, kompozytorzy filmowi działający poza granicami Polski pozostają na marginesie zainteresowań osób piszących o muzyce filmowej.

Pochodzący z łaciny termin migracja (łacińskie migratio oznacza wędrówkę ludów) oznacza, w najprostszym rozumieniu, przemieszczanie się ludzi w obrębie kontynentów, krajów czy też regionów. Stanowi ona domenę życia człowieka od czasów prehistorycznych i jest integralnie powiązana z jego ponaddziejową egzystencją.

Krytyka muzyczna stała się w naszych czasach palącym pytaniem. Wcześniej była samodzielną, niewielką cząstką przemysłu muzycznego, bezgłośnym trybikiem wielkiej maszyny. Ta sytuacja się zmieniła. Znaczenie piśmiennictwa znacznie wzrosło, jednocześnie nastąpiło ogromne przecenienie słowa pisanego. Krytyk w wielu wypadkach przestał się zadowalać współprzeżywaniem i odzwierciedlaniem rozwoju życia muzycznego, lecz usiłuje je dodatkowo kształtować.

Rozpatrując konteksty, w jakich postać Ryszarda Wagnera pojawiała się w polskim piśmiennictwie muzycznym, można natknąć się na wiele kontrowersyjnych, jak sam bohater i jego sztuka, opinii, czy refleksji. W Polsce temat "Wagner" zagościł na dobre stosunkowo późno. O ile o perspektywach oglądu Wagnera przez autorów XX-wiecznych, mówi się wiele, o tyle zupełnie niewiele słyszy się o recepcji jego dzieła w XIX wieku. Niniejszy artykuł przedstawia czytelnikowi pierwszą polską wzmiankę o niemieckim kompozytorze, który z początkiem drugiej połowy XIX wieku był już jednym z najbardziej nośnych autorów, a który niemal nie istniał jeszcze dla Polaków. Autorem tej pierwszej próby przybliżenia Wagnera polskim czytelnikom jest jedna z najbardziej postępowych postaci ówczesnego życia muzycznego, która w swoim czasie uchodziła niemal za ikonę, a o której dziś mało kto pamięta. Był nią Józef Sikorski.

„Conscious music” jest pojęciem stworzonym w analogii do określenia „conscious Hip-Hop” (pol. „świadomy hip-hop”), jednego z gatunków hip-hopu, który skupia się przede wszystkim na problematyce społecznej.

Jako jeden z pierwszych twórców zaczął wykorzystywać równolegle audio i wideo. Jego styl jest jednolitą ewolucją, która pozwoliła na niezwykle wyrafinowane połączenie gestu, obrazu i dźwięku. Jednocześnie, w niezwykle interesujący sposób, odnosi się do tradycji: wykorzystując cytaty, odwołując się do tradycji wykonawczej czy remiksując własne utwory.

Idiofony to instrumenty muzyczne wykonane z materiału o naturalnej sprężystości, określane również jako samobrzmiące. Stanowią one naturalne przedłużenie ludzkich kończyn i ich podstawową funkcją jest podkreślanie lub wzmacnianie rytmu.

Muzyka starożytnej Syro-Palestyny w okresie grecko-rzymskim i bizantyjskim kształtowana była przez wiele tradycji. Należały do nich między innymi kultury: żydowska, fenicka, perska, grecka i arabska, a w każdej z nich występowały idiofony. 

Pytanie o esencję nigdy nie jest prostym pytaniem. Jaka jest esencja muzyki i jaka jest natura? Odnosząc się do tej kwestii, chciałabym zasugerować wyjaśnienie fenomenów muzycznych, zwracając uwagę na procesy, jakie stanowią muzykę oraz na te, jakie ona wzbudza.

The question of essence is never a simple questions. What is the essence of music and what is its nature? In addressing this issue I would like to turn various processes and suggest explaining musical phenomena through processes they are and the ones they give raise to.