Najważniejsza dla Hugo opozycja: wnętrze – zewnętrze jest kluczem do zrozumienia postaci Trybuleta. Na zewnątrz Trybulet jest tylko schorowanym, garbatym błaznem, który nienawidzi króla, panów, ludzi w ogóle, jest zgorzkniały, zgryźliwy,  pełen nienawiści. Wewnątrz jest czułym, opiekuńczym ojcem, wrażliwym mężczyzną, który ma tylko córkę i NIC poza nią.

Tytułowy plagiat, sampling,  mashup, instrumentację i aranżację łączy fakt skorzystania z cudzego utworu we własnej działalności twórczej. Dla dokonania oceny „autorsko-prawnej” tych zjawisk konieczne jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy korzystanie dotyczy elementu, który stanowi przedmiot ochrony prawa autorskiego. Jeżeli jest chroniony, potrzebne jest uzyskanie zgody autora lub działanie w zakresie dozwolonego użytku lub domeny publicznej. Jeżeli nie jest – korzystanie z takiego elementu co do zasady nie prowadzi do naruszenia praw autorskich.

W życiu każdego muzyka instrument zajmuje wyjątkowe miejsce. To przedmiot, dzięki któremu realizują swoją życiową pasję, a jednocześnie narzędzie ich pracy. Czasem ta relacja przechodzi jednak w coś więcej, o czym można przekonać się z utworów Philipa-Dimitri Galása i Patricka Süskinda...

Inspiracją do napisania poniższego artykułu stało się znalezione na strychu domu na Opolszczyźnie pudełko po cygarach. W środku nie znajdowały się jednak aromatyczne cygara, lecz struny do altówki w liczbie dziewiętnastu egzemplarzy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż wszystkie struny okazały się strunami jelitowymi, w tym w części owijanymi...

Cykl "Night of the Four Moons" na alt, flet, banjo, amplifikowaną wiolonczelę i perkusję powstał na zamówienie Philadelphia Chamber Players. Bezpośrednim bodźcem do skomponowania utworu była podróż amerykańskiego statku Apollo 11 na Księżyc, która miała miejsce w dniach 16-24 lipca 1969 roku, a zakończona została lądowaniem na Srebrnym Globie.

Aleksander Nowak, niespełna czterdziestoletni kompozytor — urodził się 18 grudnia 1979 roku w Gliwicach — uznawany jest za jednego z najciekawszych, a przy tym najzdolniejszych przedstawicieli autorów młodego pokolenia. W jego twórczości wskazać można na kilka ważnych cech, jak: dyskurs z szerokorozumianą „muzyką popularną”, sięganie do różnych stylów, technik i estetyk, tym samym pojmowanie współczesnej muzyki, jako swoistej „gry kontekstów”, czy zainteresowanie relacjami między ludźmi. Wśród nich nader ważną jest zaś „życiopisanie”, przejawiające się w wyjątkowo osobistym charakterze kompozycji Nowaka.

Eric Patric Clapton urodził się 30 marca 1945 w angielskiej miejscowości Ripley, w hrabstwie Surrey. Jego pierwszą gitarą akustyczną był niemiecki instrument marki Hoyer, który otrzymał w wieku 13 lat. Wyposażony był w struny metalowe, zamiast nylonowych, dlatego też gra na nim nie była dla nastoletniego muzyka zbyt łatwa. Clapton od samego początku był samoukiem.

Eric Clapton na początku lat 60., gdy blues w Wielkiej Brytanii stawał się popularnym gatunkiem, rozpoczynał dopiero naukę gry na gitarze, by z czasem przyczynić się do jeszcze większej popularyzacji tej muzyki w swoim kraju. Można powiedzieć, że w najbardziej odpowiednim etapie życia chwycił za gitarę. Dziś uważany jest za gitarzystę młodej fali białego bluesa na Wyspach Brytyjskich. Współtworząc jedne z najbardziej znanych zespołów takich jak: The Cream czy Bluesbrakers z Johnem Mayallem, inspirując się światowej sławy artystami bluesowymi, rozwijał swoje umiejętności w grze na gitarze.

Jedną z wielu mnożących się wątpliwości dotyczących wykonawstwa muzyki XVIII wieku jest zagadnienie niekompletnej notacji, która zakłada odmienny od współczesnego sposób podejścia do jej realizacji. Jak wiemy, ornamentacja stanowiła dla naszych przodków nieodłączny element praktyki wykonawczej, której charakter znacząco różnił się między sobą w zależności od położenia na mapie: podczas gdy Francja kultywowała wyrafinowaną i starannie zapisywaną ornamentację, we Włoszech ceniono improwizacyjność, nieokiełznane bogactwo i wirtuozerię zdobnictwa. Jednak wszędzie postawa muzyka była niezwykle aktywna, wymagała bowiem od wykonawcy kreatywności i w wielu przypadkach bezpośredniej ingerencji w tekst, funkcjonujący jako szkicowa wersja dzieła muzycznego, którą w pełnej postaci – za każdym razem nieco odmiennej – urzeczywistniało dopiero wykonanie.

Kiedy myślimy „klasycyzm wiedeński” przed oczyma stają nam otoczone blaskiem nieśmiertelnej sławy sylwetki Haydna, Mozarta i Beethovena. Mimo iż być może zetknęliśmy się z innymi nazwiskami muzyków tamtych czasów, zdają się one dla nas stać jedynie w cieniu nazwisk wielkich twórców. Głębsza analiza źródeł dowodzi, iż "klasycy wiedeńscy", cenieni wysoko już za życia, wpisywali się jednak w znacznie bardziej bogatą panoramę muzycznych wydarzeń rozgrywających się w jednej z najważniejszych ówczesnych artystycznych metropolii - Wiedniu. Do zapomnianych muzyków tamtych czasów należy między innymi Leopold Koželuh.