Glenn Gould (1932 – 1982) to kanadyjski pianista, najsłynniejszy interpretator twórczości J. S. Bacha przeznaczonej na instrumenty klawiszowe.
Do najwybitniejszych osiągnięć artysty należą nagrania Wariacji Goldbergowskich oraz Das Wohltemperierte Klavier. W repertuarze pianisty znalazły się również koncerty klawesynowe oraz Kunst der Fuge niemieckiego mistrza, kompozycje Arnolda Schoenberga, Paula Hindemitha i Jeana Sibeliusa.
Specyficzny styl pianistyki Goulda do dziś pozostaje inspiracją dla przyszłych pokoleń muzyków. Jego działalność artystyczna – forma specyficznej dyskusji z muzyką przeszłości – przyczyniła się do rozkwitu ery wykonawstwa historycznego. Kariera fonograficzna zaś, wspólnie z szeregiem esejów i polemik (np. jego Perspektywy muzyki nagrywanej), sygnalizowała przewartościowanie roli artysty – przemianę z pianisty koncertowego, w nagrywającego.
Gould znany był ze swoich ekscentrycznych zachowań. Grając – podśpiewywał. Rezygnował z przystosowanych do gry fortepianowej siedzisk na rzecz niskiego krzesełka, zbudowanego dlań przez ojca. Nawet podczas upałów nie nosił letnich ubrań, bojąc się przeziębień. Niektórzy lekarze twierdzą, że cierpiał na tzw. syndrom Aspergera, będący odmianą autyzmu.
W 2013 roku Glenn Gould został pośmiertnie uhonorowany nagrodą Grammy w kategorii Lifetime Achievement.
