Druga odsłona podróży po muzycznym świecie Gdańska. Część pierwsza została opublikowana tutaj:
https://meakultura.pl/aktualnosci/gdansk-muzyczna-wizytowka-miast-cz-1-585
Dzisiaj o ludziach i miejscach. Wybór subiektywny! Zapraszamy!
Ludzie
Tymon Tymański
Tej postaci raczej przedstawiać nie trzeba. Zatem tylko celem przypomnienia : urodzony w 1968 roku w Gdańsku Wrzeszczu, kompozytor, tekściarz, felietonista, jeden z prekursorów jassu. Lider legendarnych formacji Miłość (1988-2002) i Kury (1992-2003). Współzałożyciel głośnej trójmiejskiej wytwórni płytowej Biodro Records. Autor muzyki do filmów (m.in. Sztos, Przemiany, Wesele, Bajki z Królestwa Lajkonii) oraz spektakli teatralnych (m. in. Top Dogs, Wszystkie dzieła Szekspira, Monachomachia, Beztlenowce, Matka, Letnicy, Kształt rzeczy, Novecento, Plotka, Kolacja dla palanta); gospodarz audycji Trójmiasto Nocą w radiu Roxy FM, prezenter kulturalnego programu Łossskot w TVP 1, a na dodatek bloger. (źródło: https://www.tymanski.com).
Jacek Olter
Polski perkusista jazzowy; wybitna postać dla środowiska trójmiejskiego jassu; używałbardzo szerokiego instrumentarium: od klasycznego składu perkusyjnego po zestaw zestrojonych garnków; muzycy, którzy z nim grali podkreślają wyjątkową wraźliwość muzyczną i umiejętność wykorzystywania perkusji, jak instrumentu melodycznego, współpracę z muzykami trójmiejskimi: Ryszardem Tymonem Tymańskim, Mikołajem Trzaską, Jerzym Mazzolem, a wraz z Olem Walickim i Leszkiem Możdżerem nagrali muzykę Zbigniewa Preisnera do filmu Louisa Malle’a Skaza (Fatale); z kolei amerykański trębacz Lester Bowie przy okazji współpracy chwalił świeżość, muzykalność i otwartość zgarnął szereg nagród, których wymienić nie sposób. W oparciu o zachowane materiały archiwalne, można było pokazać sylwetkę znakomitego muzyka, dokumentując jednocześnie 10 lat z historii polskiej muzyki. Na zamówienie TVP 2 powstał 30-minutowy film dokumentalny w reżyserii Krystiana Matyska, który zgarnął szereg różnych nagród. (materiały: https://pl.myspace.com/jacekolter).
Mikołaj Trzaska
Wybitny, polski, multiinstrumentalista. Grał ze sławami europejskiej i amerykańskiej sceny jazzowej. Jego zdaniem jedną z najważniejszych rzeczy w sztuce jest niezatracanie własnej indywidualności.
W 1988 roku rozpoczął studia na ASP w Gdańsku na wydziale malarstwa. W tym samym czasie zafascynowany jazzem lat sześćdziesiątych, szczególnie muzyką Johna Coltrane’a i Ornette’a Colemana, podejmuje samodzielną naukę na saksofonie altowym. Dołącza do zespołu Tymona Tymańskiego „Sni Sredstwom Za Uklanianie”. Definitywnie porzuca uczelnię, całkowicie poświęcając się muzyce. (źródło: alchemia.com.pl)
Leszek Możdżer
Leszek Możdżer jest jednym z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych. To pianista światowej klasy, odważny eksplorator i oryginalny twórca, wyróżniający się własnym językiem muzycznym. Urodził się 23 marca 1971 roku w Gdańsku. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w piątym roku życia i przeszedłszy wszystkie szczeble edukacji uzyskał dyplom gdańskiej Akademii Muzycznej w 1996 roku. Jazzem zainteresował się w klasie maturalnej. Ostrogi zdobył w zespole klarnecisty Emila Kowalskiego, a pierwszą próbę z zespołem Miłość odbył na swoje 20 urodziny. We wczesnych latach działalności muzycznej był również członkiem kwartetu Zbigniewa Namysłowskiego. W roku 1992 otrzymał wyróżnienie indywidualne na Jazz Juniors i była to pierwsza kropla obfitego deszczu nagród, jakie miały spaść na niego przez następne lata. Od tamtego czasu zwyciężał we wszystkich kolejnych ankietach czytelników “Jazz Forum” w kategorii ‘fortepian’ i dwa razy z rzędu został uznany Muzykiem Roku (1995-96). (źródło: mozdzer.com)
“Miłość” w reż. Filipa Dzierżawskiego
Przemek Dyakowski
Rozpoczął grę na saksofonie pod koniec lat 50-tych w zespole Zygmunta Koniecznego w słynnej Piwnicy pod Baranami w Krakowie. Debiutował jako jazzman podczas Zaduszek Jazzowych w Filharmonii Krakowskiej w 1961 r. Po przeniesieniu się na Wybrzeże przez wiele lat związany z Klubem Studentów Wybrzeża Żak w Gdańsku m.in. w zespole Włodzimierza Nahornego. Pod koniec lat 60 współtworzył zespół Rama 111, w którym gra do dzisiaj. W ciągu lat 70-tych Rama 111 przez 10 lat była zespołem Radia Gdańsk mającym swój program na antenie, dokonując setki godzin nagrań archiwalnych z muzyką jazzową i rozrywkową. Uczestniczył w Jazz Jamboree, koncertach w cyklu Jazz w Filharmonii (m.in. w Filharmonii Narodowej), w festiwalach i klubach Skandynawii. (źrodło: lastfm.pl)
Olo Walicki
Twórca projektów OW Kaszebe, The Saintbox, Zespół Cieśni i Tańca. Gra muzykę improwizowaną, komponuje do spektakli teatralnych i do filmu. Związany ze środowiskiem trójmiejskich i warszawskich artystów sceny offowej. Realizuje spektakle i projekty z teatrami tańca. Współpracuje z Gabą Kulką, Maćkiem Szupicą, Maciem Morettim, Wacławem Zimplem, Piotrem Pawlakiem, Kubą Staruszkiewiczem, Wojtkiem Mazolewskim, Kalle Kalimą, Tomkiem Ziętkiem, Teatrem Dada von Bzdülöw.
Debiutował jako szesnastolatek grając w awangardowym zespole Niebieski Lotnik, z Jerzym Mazzollem i Jackiem Olterem. Uczestniczył w nurcie określanym jako scena yassowa i współpracował z jej twórcami, Tymonem Tymańskim, Mikołajem Trzaską, Tomaszem Gwincińskim. Przez wiele lat grał w zespołach Leszka Możdżera. (źrodło: olowalicki.com)
Krystyna Stańko
Wokalistka jazzowa obdarzona niezwykle oryginalnym, zmysłowym głosem, swobodnie poruszająca się w różnych estetykach muzycznych, kompozytorka, autorka tekstów, gitarzystka, pedagog. Jest absolwentką Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w Katowicach. Współpracowała z krakowską formacją bluesową Dekiel, z którą odbyła trasę koncertową po Niemczech i wystąpiła m.in. na festiwalu Rawa Blues. Podczas studiów założyła własny zespół złożony z czterech kobiet o nazwie For Dee, którego była gitarzystką i wokalistką, a także autorką muzyki i tekstów. Pomysł założenia żeńskiej grupy okazał się na tyle trafiony, że zaowocował zdobyciem głównej nagrody na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Udział w konkursie debiuty – opole zakończył się również zdobyciem I-go miejsca, a Krystyna Stańko otrzymała nagrodę im. Anny Jantar oraz specjalną nagrodę za najlepszy utwór konkursu (piosenka pt. oni poświęcona ludziom chorym na aids – muz. sł. k. stańko). (źródło: krystynastanko.com)
Zespoły
Pink Freud
materiały prasowe
Pink Freud założony w 1998 roku to jeden z najoryginalniejszych głosów we współczesnym jazzie i nie tylko. Zespół przyczynił się do zmiany generacyjnej na polskiej scenie jazzowej i do otworzenia rynku wydawniczego na siłę muzyki niezależnej. Formacja przedefiniowała jazzową kompozycję dla pożytku publiczności nowoczesnej i wymagającej. Muzyka zespołu wychodzi daleko poza kanony tradycyjnej formy improwizacji i pomimo klasycznego instrumentarium wzbogaconego o najnowsze muzyczne narzędzia elektroniczne ociera się o różne style od punkrocka i rocka, poprzez drum’n bass, jungle i dub aż po eksperymentalną muzykę elektroniczną. W pełni świadome przekraczanie granic gatunkowych w połączeniu z kolektywną improwizacją stwarza niesamowicie energetyczną, pełną subtelnych melodii muzyczną kąpiel dla publiczności wrażliwej i świadomej. Krytycy o zespole: to muzyka radykalna (…), jazz z najwyższej półki – Piotr Iwicki „Gazeta Wyborcza”; Z nadziei polskiego jazzu Pink Freud zmieniają się w jego główną siłę – Jacek Skolimowski „Przekrój”. (mat. prasowe).
Cocodraże
Cóż, żadne wyszukane, naukowe wynurzenia nie oddadzą charakteru zespołu tak jak te słowa: Gramy fisting folk lub jak kto woli petting glam, czyli kręgosłup rockowy, kończyny funkowe, afrobeatowe czy jazzowo-discowe. Płyn rdzeniowo-mózgowy unużany w psychodeli, niemieckiem britpopie oraz kałmuckiem wrzasku. W tekstach sięgamy do często absurdalnej, codziennej rzeczywistości, poddając ją daleko idącej metaforyzacji. – Jesteśmy poszukiwaczami ważności w sprawach błahych, do których zmusza nas każdy kolejny przedświt. Interesują nas zjawiska, które z pozoru stanowią odpychające kłębowiska chaosu. W nich upatrujemy prawdziwej harmonii bytu.
Tłumaczenie: Cocodraże to trójmiejska formacja grająca nieskrępowanego rocka z wpływami muzyki funkowej, jazzu i szeroko pojętego fusion. Warstwa liryczna kompozycji sięga do często absurdalnej, codziennej rzeczywistości, poddając ją daleko idącej metaforyzacji. Główną zaletą zespołu są żywiołowe koncerty. Członkowie Cocodraży starają się każdorazowo zaskoczyć swoją publiczność niestandardowym wykonaniem utworów, prowadzeniem żarliwego dialogu, bądź to przygotowując szereg zaskakujących “performance’owych” niespodzianek.
Shiny Beats
materiały prasowe
Shiny Beats to trójmiejski duet indie-electro, nazwany przez Gazetę Wyborczą ,,zespołem, który może w niedługim czasie stać się objawieniem rodzimej sceny elektronicznej”. W ciągu dwóch lat od scenicznego debiutu zespół zagrał kilkadziesiąt koncertów w kraju i za granicą, występując u boku takich wykonawców jak Ladytron, The Asteroids Galaxy Tour czy Skinny Patrini. Ich piosenki można było usłyszeć min. na falach Programu IV Polskiego Radia, Radia Kraków, Radia Szczecin czy poznańskiego Radia Afera. Shiny Beats znani są z żywiołowych, bogato oprawianych koncertów oraz ciekawych teledysków. Oprócz tradycyjnych występów muzycy grają często w nietypowych miejscach: w żółtym autobusie szkolnym, na klatce schodowej czy na nowo budowanej ulicy. Shiny Beats pojawili się na okładce wrześniowego Sztormu, trójmiejskiego dodatku kulturalnego Gazety Wyborczej. (źródło: lastfm/shinybeats)
Mananasoko
Mananasoko powstał w 2006 roku. Za tą nazwą kryje się solowy projekt Macieja Wojnickiego, który gra na skrzypcach, śpiewa i jest odpowiedzialny za programowanie laptopowych podkładów.
Wojnickiego można zaliczyć to grona songwriterów, jego twórczość jest wybitnie autorska. Śpiewa piosenki o frapujących melodiach, do tego po polsku, co o dziwo w naszym kraju jest rzadkością. Jego wysoki głos, głęboko przesiąknięty emocjami, czasem przypomina wokal Jeffa Buckleya. Jego aranżacje wykraczają jednak daleko poza granice tego, do czego przyzwyczaił nas songwriting. Mananasoko to artysta, którego można porównać np. do Imogen Heap, Emily Wells czy Dominique A. Tworzy na żywo zapętlone podkłady, przetwarza partie skrzypiec i wokalu, a jeszcze dochodzą do tego niebanalne podkłady komputerowe. Jego piosenki także składają się z powtarzanych jak mantra wersów. Mananasoko układa struktury dźwiękowo, które raz zaskakują rozmachem, czasem układają się w niemal popowe piosenki, kiedy indziej zaś uciekają percepcji tworząc minimalistyczne, rozwiane tła (źrodło: nasiono.net).
Nasiono Records
Nasiono Records to jedyna w swoim rodzaju psychodeliczna wizytówka Trójmiasta – artystyczny kolektyw w ramach którego działają muzycy, mistycy, literaci, wariaci i Kolumbowie najróżniejszych roczników. Różni nas bardzo wiele (płeć, wiek, zawód, status majątkowy, fascynacje artystyczne, erotyczne i kulinarne), ale mamy wspólną ideę i cel: nagrywamy, wydajemy i promujemy muzyczne projekty z Trójmiasta i okolic.
Tę ideę konsekwentnie realizujemy od lat. A przy tym nie ogranicza nas żadna stylistyka. Wydajemy noise’owe eksperymenty, rockowe piosenki, psychofolk, spoken word, shoegaze, space-rock i siermiężnego punka. Znamy i akceptujemy każdą niszę na muzycznej scenie. Wiemy gdzie znajduje się zejście do undergroundu. I – co najważniejsze – jak trafić na backstage.
Niektórzy twierdzą, że jesteśmy gangiem. Inni – że członkami sekty. Jeszcze inni są przekonani, że musi nas łączyć coś znacznie głębszego i mroczniejszego, niż zwykłe koleżeństwo. No cóż – wszyscy oni… mają rację: Jesteśmy Nasionem. Jeśli ktoś dołącza do Nasiona, to wiedz że coś się dzieje!
Obecnie w ramach kolektywu działają m.in.:
Karol Schwarz All Stars, Asia i Koty, The Shipyard, Kiev Office, Mordy, Marla Cinger, Szelest Spadających Papierków, Mananasoko, Folder, Popsysze, Dat Rayon. (źródło: nasiono.net)
Chóry
Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis
Dyrygent: Jan Łukaszewski
Należy do wąskiego grona światowej elity w pełni profesjonalnych chórów kameralnych. Podczas 35-letniego (założony w 1978 roku) stażu chór w swoim repertuarze zebrał ponad 500 prawykonań, liczne programy oratoryjne, operowe, wykonywane we współpracy z najwybitniejszymi polskimi i zagranicznymi zespołami oraz orkiestrami filharmonicznymi i zespołami.
Chór wydał około 70 płyt w różnych wytwórniach, w czym wiele z nich otrzymało nagrody fonograficzne. m.in. czterokrotnie Fryderyka Polskiej Akademii Fonograficznej (ostatni w 2012 r. za płytę New Polish Music For Choir) czy Orphees D’Or Academii de Disque Lirique (Paryż). Z Polskim Chórem Kameralnym gościnnie współpracują światowej sławy dyrygenci, wśród nich od wielu lat Eric Ericson, Uwe Gronostay [†], Frieder Bernius i Stephen Layton. (źródło: polskichorkameralny.pl)
Capella Gedanensis – Zespół Muzyki Dawnej
Dyrygent: dr Alina Kowalska-Pińczak
Rozpoczął działalność artystyczną w roku 1981 a w roku 1992 otrzymał status instytucji kultury. Nawiązuje do bogatej twórczości muzycznej dawnego Gdańska, kontynuując tradycje Kapeli Rajców Miejskich założonej w XVI wieku i po mistrzowsku wykonując opracowane i wydane drukiem arcydzieła muzyki gdańskiej. Zespół ma w swym dorobku dwie Platynowe Płyty – Antoniego Vivaldiego, Pory roku – 2000 oraz kolędy Nowy Rok u Ojca Świętego – 2002. Płyta L. Boccheriniego, Stabat Mater z udziałem A. Tomaszewskiej została nominowana do NAGRODY FRYDERYK 2008. Cappella koncertuje niemal na całym świecie – w USA, Chinach, Izraelu oraz większości państw europejskich. (źródło: gedanensis.pl)
Chór Kameralny 441 Hz
Dyrygent: Anna Wilczewska
Narodził się w 2006 roku z inicjatywy studentów (funkcję dyrygenta pełni Anna Wilczewska), którzy pasjonują się muzyką chóralną. Specjalizując się w repertuarze współczesnym Chór uczestniczył w prawykonaniach utworów studentów Wydziału Teorii i Kompozycji Akademii Muzycznej w Gdańsku, oraz koncertach dyplomowych studentów Wydziału Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej i Rytmiki. Mimo krótkiej kariery chór zdobył wiele nagród i odznaczeń, m.in. Złoty Medal i II Nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Chóralnym „Mundus Cantat” w Sopocie w kategorii Muzyka sakralna a cappella, I Nagrodę na XXI Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Religijnej im. Stanisława Ormińskiego w Rumi w kategorii „A. Co ciekawe odbył też na zaproszenie władz gminy Cerro Tarano tygodniową podróż do Piemontu. (źródło: 441hz.pl)
Akademicki Chór Uniwersytetu Gdańskiego
Dyrygent: Prof. Marcin Tomczak
Został powołany przez władze uczelni w 1971 roku. Obecnie działa w ramach Akademickiego Centrum Kultury Uniwersytetu Gdańskiego. Za swoje dokonania artystyczne zespół został wyróżniony: medalem wojewody pomorskiego “Sint Sua Premia Laudi”, “Gryfem Pomorskim” przyznanym prze Marszałka województwa Pomorskiego, nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska oraz złotą odznaką honorową Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Chór w sierpniu 2005 roku wystąpił podczas koncertu Jeana Michela Jarre’a. Koncert, który obejrzało na żywo 100 tys. osób, został zorganizowany z okazji rocznicy 25 – lecia Powstania Solidarności i Podpisania Porozumień Sierpniowych. Zespół zaśpiewał także w czasie koncertu „Drogi do wolności”, kiedy to publiczności po raz pierwszy została zaprezentowana „Kantata o wolności”, utwór skomponowany specjalnie z okazji 25 – lecia Powstania Solidarności przez znanego kompozytora, Jana Karczmarka.
W ciągu 40 lat działalności w pracach zespołu udział brali min: Piotr Kusiewicz, Piotr Kubowicz, Ewa Marciniec, Jerzy Mechliński, Agnieszka Tomaszewska. Chór występował pod dyrekcją min. Krzysztofa Pendereckiego, Jerzego Maksymiuka, Rafała Delekty, Michała Nesterowicza; współpracował z takimi zespołami jak Sinfonia Varsovia, orkiestra Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, orkiestrą Państwowej Opery Bałtyckiej. (źródło: chor.ug.edu.pl)
Akademicki Chór Politechniki Gdańskiej
Dyrygent: dr Mariusz Mróz
Pierwsze próby utworzenia na Politechnice Gdańskiej zespołu śpiewaczego datowane są na rok 1958 i wiążą się z osobami Leona i Ireneusza Łukaszewskich. Oficjalna rejestracja działalności Chóru Politechniki Gdańskiej nastąpiła w listopadzie 1965 roku, kiedy to na Politechnice powstał zespół kameralny pod nazwą “Collegium Academicum Musicae Antiqae”. W styczniu 1968r – na życzenie senatu uczelni – CAMA zmienia nazwę na Chór Politechniki Gdańskiej. (źródło: chor.pg.gda.pl)
Wyjątkowe Miejsca
Cafe Fikcja
źródło: materiały prasowe
Gdzie: Gdańsk Wrzeszcz,ul. Grunwaldzka 99/101
Jedyna we Wrzeszczu klubokawiarnia, czy też przesiadywalnia w połączeniu z księgarnią. Niecodzienne miejsce spotkań, dyskusji, lenistwa, a także muzycznych inspiracji. Niewielki metraż w zderzeniu z taką działalnością buduje niezwykłą kameralność tego miejsca. A goście przypadkowo zbierający się choćby na koncertach reagują wspólną, żywą energią, raczej charakterystyczną dla dłuższych znajomości. Oto magia tego miejsca.
Aloha Bar
Gdzie: Gdańsk, ul. Jelitkowska 20
Kolejne niezwykłe miejsce, zlokalizowane na plaży. Okres wakacyjny to dzięki Aloha czas miłych dla oka i ucha koncertów, kończąych się rozmowami na piasku, rozświetlonym blaskiem pochodni. Dźwięki Popsyszy, Branches, In2Collective czy The Pin Dolls, to jedne z uatrakcyjnień ciepłych, letnich wieczorów.
B90
Gdzie: Gdańsk, ul. Doki 1
Zupełnie nowe, koncertowe miejsce na mapie Gdańska. Klub znajduje się na terenie Stoczni. Postindustrialny nastrój nadaje miejscu specjalnego uroku, a rozległe przestrzenie okazuje się, że mogą się łączyć z dobrym nagłośnieniem i akustyką. B90 stawia na muzykę alternatywną z pierwszej ligi.
