The Beatles inspirowali się nowymi ideami z Darmstadt, Frank Zappa przyznawał się do fascynacji muzyką poważną, Strawiński robił wycieczki w stronę jazzu, Satie w stronę piosenki kabaretowej. Lutosławski pisał popularne przeboje, choć się tego wstydził. Uri Cane, Chick Corea, Makoto Ozone i inni jazzmani wprost odwołują się do muzyki poważnej. Ale czy jazz to jeszcze rozrywka czy już klasyka? Klasyka i wszystko, co nią nie jest, pozostają ze sobą w nieustannym dialogu, wzajemnie się sobie przeciwstawiając i wzajemnie się inspirując.
W rockowo-popowym numerze meakultura.pl bierzemy pod lupę miejsca, w których muzyka rozrywkowa i klasyka spotykają się ze sobą, przenikają.
O dziennikarstwie muzycznym w dobie nowych technologii pisze Tomasz Trzciński (FELIETON), który przygląda się także niepokojącemu (a może także wielce obiecującemu?) zjawisku przenikania sztucznej inteligencji do muzyki (EDUKATORNIA). Czy muzycy zdołają obronić się przed inwazją maszyn? Czy sztuczna inteligencja może napisać lepszą piosenkę niż muzyczny geniusz?
W numerze także recenzja książki Muzyczne partnerstwo Jerzego Marchwińskiego, którą napisała Lidia Bialucha (RECENZJE); Paweł Cybulski z kolei poddał krytyce płytę CeZika (RECENZJE), natomiast Ziemowit Słodkowski podsumował dorobek polskich wydawnictw hip-hopowych w 2018 roku (RECENZJE).
O artyście, który śmiało i bez kompleksów balansował na granicy dwóch światów, wysokiego i niskiego, trudnego i łatwego, niszowego i demokratycznego – o Bobie Dylanie pisze Paweł Cybulski (KOSMOPOLITA).
A o mistycyzmie w rozrywkowej muzyce polskiej i zagranicznej pisze Ziemowit Słodkowski (PUBLIKACJE).
Zapraszam także do pouczającej lektury dwóch artykułów z działu KOSMOPOLITA, W pierwszym Paweł Cybulski pisze o Bobie Dylanie, w drugim pod mikroskop trafia playlista syna lidera Linkin Park Chestera Benningtona – Jaimego Benningtona.
Życzę miłej i inspirującej lektury!
Dofinansowano z środków Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
