Bez tego utworu być może hip hop nie wyszedłby z podziemia, nie powstałyby takie zespoły jak Limp Bizkit czy Linkin Park a MTV nie przeżyłaby prawdziwej rewolucji. O tym, jak jeden cover nagrany wspólnie przez Run DMC i Aerosmith wywołał lawinę kolejnych wydarzeń, które na zawsze zmieniły oblicze muzyki popularnej.
„Walk This Way” to utwór amerykańskiego zespołu rockowego Aerosmith z 1975 roku. Został on wydany jako drugi singiel z trzeciego albumu grupy Toys In The Attic. W 1986 roku raperzy z amerykańskiego zespołu Run DMC nagrali, wspólnie ze Stevenem Tylerem i Joe Perrym, cover tego numeru. Stał się on jednym z kamieni milowych w historii współczesnej muzyki popularnej.
Na pomysł coveru „Walk This Way” wpadł producent współpracujący z Run DMC przy ich trzecim albumie, Raising Hell, Rick Rubin. Przeczuwał on, że wspólne nagranie utworu przez białych rockmenów i czarnoskórych hiphopowców będzie czymś przełomowym. Nie pomylił się.
Raperzy Run DMC korzystali już wcześniej z gitarowych sampli w niektórych swoich utworach. Fragmenty z pociętej oryginalnej wersji „Walk This Way” były jednymi z ich ulubionych, często rozpoczynali nimi koncerty. Rick Rubin wiedział, że żaden utwór nie będzie nadawał się lepiej do stworzenia mixu, który coraz wyraźniej zarysowywał mu się w myślach. Nie chciał jednak robić coveru korzystając jedynie z sampli, pragnął nagrać cały utwór od podstaw, razem z członkami Aerosmith. Oba zespoły początkowo były niechętnie nastawione do tego pomysłu. Steven Tyler zastanawiał się głośno „Co to jest? Co oni chcą zrobić z naszym kawałkiem?!”. Joe Perry również miał obawy. Nie był przekonany czy to spodoba się ich dotychczasowym fanom. Członkowie Run DMC z kolei, a dokładnie dwóch z trzech członków (poza Jam Master Jay’em, któremu pomysł ten od razu się spodobał) początkowo uważali tekst piosenki za „niewiarygodny bełkot” i również byli sceptycznie nastawieni do koncepcji wspólnego nagrywania utworu. Mieli także obawy co do tego jak publiczność hip-hopowa zareaguje na tego typu hybrydę. Obie strony zastanawiały się, czy wchodząc w taką współpracę, nie stracą na wiarygodności w swoich dotychczasowych, dość zamkniętych środowiskach. Ostatecznie producentowi udało się przekonać do tego pomysłu zarówno muzyków Aerosmith, jak i cały skład Run DMC i jak się później okazało, dla wszystkich był to strzał w dziesiątkę.
Wydany jako singiel cover „Walk This Way” sprzedał się w nakładzie ponad trzech milionów egzemplarzy. Utwór znalazł się również na płycie Run DMC Raising Hell. Na fali sukcesu wydanego wcześniej singla, płyta, jako pierwsza w historii muzyki hip-hopowej, sprzedała się w imponującym nakładzie ponad jednego miliona sztuk. Zespół Aerosmith, którego kariera w czasie poprzedzającym wydanie singla tkwiła w zastoju, powrócił na pierwsze strony magazynów a płyta Toys In The Attic przeżyła ponownie swój renesans.
Utwór „Walk This Way” zarówno w wersji oryginalnej, jak i coverowej, był wielokrotnie nagradzany. Oryginalna wersja znajduje się na liście „The Rock and Roll Hall of Fame’s 500 Songs that Shaped Rock and Roll”. Obie wersje zostały umieszczone przez magazyn Rolling Stone na liście „500 Greatest Songs of All Time”. Co ciekawe, wersja oryginalna znalazła się tu na 346 miejscu, coverowa zaś na 293. Muzyczny kanał telewizyjny VH1 umieścił utwór ten na dwóch swoich listach: „100 Greatest Hard Rock Songs” na miejscu 8 i „100 Greatest Hip Hop Songs” na miejscu 4. W 1999 roku teledysk został umieszczony przez MTV na liście „MTV: 100 Greatest Videos Ever Made” na miejscu 5. Dwa lata później – w 2001 roku, VH1 umieściła go na liście „VH1: 100 Greatest Videos” na miejscu 11. Na tej samej pozycji utwór znalazł się również na liście magazynu Rolling Stone „The Top 100 Music Videos”.
Cover „Walk This Way” był bez wątpienia czymś nowym, świeżym, intrygującym. Nie osiągnąłby jednak takiego sukcesu, gdyby nie teledysk. To on okazał się kluczowym dla całej lawiny wydarzeń, która nastąpiła chwilę po wydaniu tego utworu. Nie był to wysokobudżetowy, skomplikowany, złożony wideoklip. Przeciwnie, na pierwszy rzut oka wydaje się on dość niepozorny. W jego prostocie kryje się jednak siła. A nade wszystko, kryje się w nim ogromna symbolika, która spowodowała, że stał się jednym z najważniejszych teledysków w historii muzyki popularnej.
Klip rozpoczyna się od pokazania dwóch pomieszczeń, oddzielonych od siebie ścianą, gdzie znajdują się oba zespoły. Gdy Aerosmith zaczyna grać swój utwór, w pomieszczeniu obok Run DMC krzyczą i uderzają w ścianę próbując uciszyć swoich hałaśliwych sąsiadów. Gdy nie przynosi to żadnego skutku, wpadają na pewien pomysł. Miksują utwór, a w momencie, gdy Steven Tyler ma już zacząć śpiewać, zaczynają rapować swoją wersją tekstu. To oczywiście rozwściecza frontmana Aerosmith, który uderza kilkukrotnie w ścianę i w końcu przebija się przez nią, akurat w momencie, gdy zaczyna się refren. Tyler śpiewa go raperom, którzy przyglądają mu się z dezaprobatą. Pod koniec refrenu do sąsiadów przez wyrwę w ścianie zagląda, częściowo odnosząc się ze zniesmaczeniem a częściowo już z zaciekawieniem, Joe Perry. Gdy cofa głowę następuje przeniesienie akcji teledysku na koncert Aerosmith. Tuż przed rozpoczęciem zwrotki do muzyków rockowych dołączają, wchodząc na scenę ponownie poprzez przebicie imitacji fasady, raperzy z Run DMC. Tym razem jednak między obiema grupami nie ma już wzajemnej dezaprobaty. Przeciwnie, jest przyjacielska relacja i dobra, wspólna zabawa. To symboliczne burzenie ściany pomiędzy zespołami przełożyło się w efekcie na realne, wielopłaszczyznowe, zburzenie muru pomiędzy gatunkami rocka i hip hopu.
„Walk This Way” to pierwszy utwór hip-hopowy, który zagościł w mainstreamowych rozgłośniach radiowych. Wcześniej muzyka ta była dostępna jedynie na antenach bardzo nielicznych, małych, undergroundowych stacji. Była to muzyka ulicy, rozpowszechniana głównie w tzw. podziemnym obiegu. W połowie lat osiemdziesiątych nic nie zapowiadało, że z tego podziemia wyjdzie i że odniesie tak duży komercyjny sukces.
To również, a może przede wszystkim, cover, który zrewolucjonizował MTV. Był to drugi utwór hip-hopowy, (po „Rock Box” również z repertuaru Run DMC), który został wyemitowany na antenie, tej lubującej się dotychczas przede wszystkim w amerykańskim „białym” rocku, największej muzycznej stacji telewizyjnej na świecie. W porównaniu z „Rock Box”, „Walk This Way” zagościł tam jednak znacznie dłużej. Stacja zachwycona była teledyskiem, podobnie zachwyceni byli nim odbiorcy. To moment zdecydowanie przełomowy. W MTV od tej pory zaczęła się stopniowo pojawiać coraz większa ilość muzyki hip-hopowej. Z czasem, wspólnie z popem, zdominowała ona nawet muzykę rockową, która wcześniej przez lata niepodzielnie rządziła przecież tym kanałem. Niestety, z biegiem kolejnych lat, muzyka w MTV zaczęła całkowicie zanikać a jeśli już się pojawia, to repertuarowo bardzo odbiega od tego, co było emitowane zarówno przed rewolucją „Walk This Way”, jak i tuż po niej. Jest to jednak temat na zupełnie oddzielny artykuł.
Uznanie obu środowisk muzycznych, rockowego i hip-hopowego, dla tego coveru dało początek nowemu trendowi w świecie muzyki – prób łączenia tych dwóch gatunków w kolejnych utworach. To z kolei doprowadziło w efekcie do powstania całkiem nowego gatunku muzycznego – tzw. „rap rocka”, który na dobre rozwinął się po 1990 roku dzięki zespołom takim jak Limp Bizkit, Red Hot Chilli Peppers, Bloodhound Gang, Cypress Hill, czy powstałemu w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych Linkin Park.
Aerosmith wraz z Run DMC wykonali na żywo cover „Walk This Way” podczas ostatniej gali rozdania nagród Grammy, 26 stycznia 2020 roku. Był to ich pierwszy wspólny występ od przeszło 18 lat. Wykonanie było różnie oceniane. W zagranicznej prasie większość opinii była raczej przychylna lub przynajmniej zachowawcza, choć nie brakowało też i negatywnych głosów. Polscy dziennikarze natomiast byli bardziej sceptyczni, ale nie brakowało także pozytywnych komentarzy. Moim zdaniem występ był na przyzwoitym poziomie. Oczywistym jest, że 34 lata po premierze coveru energia muzyków nie mogła być dokładnie taka sama jak w 1986 roku. Nie brakowało jej jednak, a zgromadzeni w Staples Center w Los Angeles goście dobrze bawili się podczas tego wykonania.
Niezależnie od rozbieżnych ocen występu podczas gali Grammy, wszyscy dziennikarze zgadzają się co do tego, że Walk This Way jest jednym z najważniejszych utworów w historii współczesnej muzyki popularnej. Osobiście również, jak najbardziej, podzielam ten pogląd. Bo czyż wspomniane wyżej zespoły, jak Limp Bizkit, Linkin Park itp. powstałyby, gdyby nie ten cover? Czy rozgłośnie radiowe a w końcu i największa w tamtych czasach telewizja muzyczna na świecie – MTV – sięgnęłyby po muzykę hip-hopową, gdyby nie „Walk This Way”? I wreszcie, czy hip-hop wyszedłby z podziemia a zespół Aerosmith, po chwilowym kryzysie, wróciłby na pierwsze strony gazet, gdyby nie ten utwór? Być może odpowiedź na wszystkie powyższe pytania mogłaby brzmieć: „Tak”. Nie możemy jednak wiedzieć kiedy by się to wydarzyło, w jakich okolicznościach i de facto, czy w ogóle. Wiemy natomiast, że dzięki temu coverowi, to wszystko się zadziało i nic już nie było takie, jak przedtem.
Partnerem Meakultura.pl jest Fundusz Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS
