Estetyka liryki wokalnej w twórczości kompozytorów „Młodej Polski”
W drugiej połowie XIX wieku, w Europie zachodniej, w kręgu tak zwanej szkoły weimarskiej powstał nowy kierunek określany bądź jako późna faza romantyzmu – bądź jako neoromantyzm. Istotą kierunku był silny związek muzyki z literaturą oraz wyrażanie przez nią metafizycznych uczuć, nastrojów i idei filozoficznych. Tekst ukazuje różnice i podobieństwa w twórczości pieśniarskiej młodopolskich kompozytorów oraz ich stosunek do narodowego aspektu neoromantyzmu pierwszej połowy XX wieku.
