Elementy improwizacji w muzyce fortepianowej XVIII wieku na przykładzie wybranych utworów W. A. Mozarta
Jedną z wielu mnożących się wątpliwości dotyczących wykonawstwa muzyki XVIII wieku jest zagadnienie niekompletnej notacji, która zakłada odmienny od współczesnego sposób podejścia do jej realizacji. Jak wiemy, ornamentacja stanowiła dla naszych przodków nieodłączny element praktyki wykonawczej, której charakter znacząco różnił się między sobą w zależności od położenia na mapie: podczas gdy Francja kultywowała wyrafinowaną i starannie zapisywaną ornamentację, we Włoszech ceniono improwizacyjność, nieokiełznane bogactwo i wirtuozerię zdobnictwa. Jednak wszędzie postawa muzyka była niezwykle aktywna, wymagała bowiem od wykonawcy kreatywności i w wielu przypadkach bezpośredniej ingerencji w tekst, funkcjonujący jako szkicowa wersja dzieła muzycznego, którą w pełnej postaci – za każdym razem nieco odmiennej – urzeczywistniało dopiero wykonanie.
