Bruce Liu, zwycięzca ostatniej edycji Konkursu Chopinowskiego, wydał swoją kolejną płytę. Pianista podejmuje pozornie prostą muzykę Satiego, lecz interpretuje ją w niezwykle interesujący sposób.
Na najnowszej płycie, wydanej pod szyldem Deutsche Grammophon, Bruce’a Liu, triumfator ostatniego Konkursu Chopinowskiego prezentuje się z sześcioma Gnossiennes Erika Satie. Płyta z wyborem dzieł francuskiego kompozytora została pierwotnie wydana jako suplement do ekskluzywnego wydania pierwszego studyjnego nagrania pianisty dla niemieckiej wytwórni: Waves: Music by Rameau, Ravel, Alkan, a dziś jest już szeroko dostępna na platformach streamingowych.
Premiera cyfrowej wersji została także wzbogacona o wykonanie Gnossiennes w innym, interesującym wydaniu. Pierwszy segment nagrania skupia się na standardowym fortepianie koncertowym, ale w drugim Bruce Liu prezentuje te same utwory w ramach upright version, czyli na pianinie.
Dzieła Satiego, choć pozornie o nieskomplikowanej formie (taką też zamierzył sam kompozytor), mogą pianistom przysporzyć kłopotów w zagraniu ich z rozwagą i namysłem.
W moim odczuciu, Kanadyjczyk dobrze i klarownie realizuje założenia twórczości kompozytora, ściśle związanej z ideą tzw. muzyki tła.
Jego interpretacje są subtelne i delikatne. Odpowiednio kontroluje i utrzymuje przyciszoną dynamikę, pozwalając sobie jednak na drobne kontrasty, które nie wpływają negatywnie na odbiór obranej wizji wykonawczej. Wręcz przeciwnie, zdały mi się dobrze przemyślane – budują napięcie i nie pozwalają, aby muzyka mogła kogoś zanudzić.
Szczególnie istotne jest pierwsze Gnossienne, które otwiera cykl swoją tajemniczą aurą. Wielu pianistów gra je za szybko i dość frywolnie, przez co cała atmosfera, która miałaby dopiero nadejść, zostaje zaburzona. Liu nie śpieszy się, a jednocześnie nie spowalnia utworu w sztuczny sposób. Pozwala wybrzmieć każdemu dźwiękowi i daje przestrzeń dla nieustającej ostinatowej linii basu. Jego wykonanie przywołuje mi na myśl interpretację Kláry Körmendi, której wersja Gnossiennes z 1989 roku do dziś do mnie najbardziej przemawia.
Wspomniałem na początku o ciekawym zabiegu, na który zdecydował się pianista. W wydaniu, na drugiej płycie pojawiło się zdublowane wykonanie Gnossiennes na pianino. Niezbyt często spotykam się z taką praktyką, dlatego sam fakt obecności utworów granych na dwóch instrumentach uznaję za interesujący i ubogacający doświadczenie słuchaczy.
Inny mechanizm pianina od fortepianu, tj. struny ułożone w pionie oraz zamknięta, mniejsza forma, sprawiają, że „Gnossiennes” w tej odsłonie brzmią bardziej miękko i delikatnie. Sprawiają wrażenie, jakby grane były obok nas, np. w pokoju gościnnym, co potęguje ideę muzyki tła albo salonowej, którą ze swoją twórczością wiązał sam Satie.
Na uznanie zasługuje także wysoki poziom nagrania całego materiału muzycznego. Przesłuchałem płytę w różnych warunkach oraz sprzęcie i nie zauważyłem błędów lub niedociągnięć technicznych.
Obrany przez produkcję sposób rejestracji dźwięku sprzyja także prezentowanej twórczości. Płyta brzmi kameralnie, prawie jakbyśmy słuchali pianisty grającego obok nas, w salonie albo drobnej sali koncertowej, co daje poczucie odprężenia i tzw. zanurzenia się w muzyce.
Erik Satie i jego utwory wymagają refleksyjnego tonu i subtelnej gry. Dlatego tym bardziej doceniam interpretację Liu, który zdaje się muzykę ekscentrycznego twórcy rozumieć w pełni, a jego płyta jest pozycją wartą uwagi i sprawdzenia.
Waves: Music by Satie to z całą pewnością interesujące wydanie i kolejna udana pozycja w wielkim dorobku renomowanej wytwórni Deutsche Grammophon. To ważny krok dla Bruce’a Liu, który dzięki tej płycie zaznacza swoją pozycję pośród pianistów młodego pokolenia. Przed Kanadyjczykiem jeszcze z pewnością wiele sukcesów, muzycznych wyzwań a także nagrań, które dopiero zrealizuje, ale pierwszy album studyjny Waves uznaję za istotny punkt w jego karierze i potrzebne umocnienie się na pozycji zwycięzcy ostatniej edycji Konkursu Chopinowskiego.
