Muzyczna narracja w „Młodym Papieżu” Paolo Sorrentino
Zwykło się traktować ścieżkę dźwiękową w filmie jako dopełnienie narracji, którą buduje fabuła. W myśl takiego porządku w scenie śmierci bohatera rozbrzmiewa Lacrimosa, a w radosnym happy endzie pojawia się popowa piosenka. A co, gdyby tę oczywistą zależność odwrócić? Jakie emocje wzbudzi u widza? Co się zaś stanie z samym dziełem filmowym?
Oscarowe znaczy najlepsze?
Cokolwiek byśmy nie sądzili o nominacjach i wygranych; jakkolwiek kontrowersyjne lub też odpowiednie wydały nam się decyzje Akademii Filmowej, niepodważalne jest to, że Oscary mają ogromny wpływ społeczny i dla przeciętnego odbiorcy są najważniejszą nagrodą filmową. To Oscarowe produkcje przez długi czas będą wyświetlane w kinach, wpiszą się w historię, a tym samym dotrą do całej masy odbiorców. Wraz z obrazem dotrze też muzyka.
Na przekór eksperymentom. „Emerge” Tomasza Jakuba Opałki
Choć Emerge jest pierwszą płytą monograficzną Opałki, to po wysłuchaniu jej chyba mało kto poczuje „atmosferę debiutu”. Początkowo zastanawiałam się, jaki efekt da zestawienie obok siebie kompozycji nagranych przez różne zespoły, stworzonych na przestrzeni siedmiu lat. Po wielokrotnym odsłuchaniu utworów okazało się jednak, że tworzą one spójny, świetnie nagrany materiał, który powinien dać dużo przyjemności wszystkim miłośnikom współczesnej muzyki symfonicznej.
46. "Poznańska Wiosna Muzyczna" w relacjach młodych krytyków
Prezentujemy owoc warsztatów krytyki muzycznej przeprowadzonych przez Fundację MEAKULTURA w ramach projektu realizowanego przy wsparciu Miasta Poznania. Na mozaikową relację złożyły się refleksje młodych krytyków, formułowane na bieżąco po koncertach Festiwalu „Poznańska Wiosna Muzyczna”.
Minione, dawne, zabawne. Nowa płyta Anny Marii Jopek
To szczególne uczucie – po raz pierwszy siadać do recenzowania płyty ulubionego artysty, którego słuchało się od dwudziestu lat głównie sercem. Tym trudniejsze zadanie, bo ciężko o dystans potrzebny do oceny. Nie będzie to więc recenzja w klasycznym rozumieniu. Będzie trochę laurka, trochę spóźnione wyznanie miłości.
Duch kobiecego śpiewu
Etniczność jest w modzie. Wystarczy obejrzeć ofertę pierwszego lepszego stoiska z pamiątkami – niezależnie od położenia geograficznego nasz wzrok prędko napotka kubki, magnesy, podkładki, torby i koszulki przyozdobione wzorami będącymi wariacjami na temat łowickich i kaszubskich motywów (…). Na szczęście jednak moda na „powrót do korzeni” daje także pole do rozwoju przedsięwzięciom bardziej ambitnym, usiłującym czerpać z autentycznej kultury dawnej wsi, a nie z jej upudrowanej, rumianej, kolorowo ubranej wersji. Zdecydowanie do tej drugiej grupy można zaliczyć gdański zespół Laboratorium Pieśni, który niedawno wydał swój pierwszy krążek: „Rosna”.
„Spark”. Hiromi. The Trio Project
The Trio Project – to jeden z projektów znanej japońskiej pianistki jazzowej Hiromi, który tworzy wraz z perkusistą Simonem Phillipsem oraz basistą Anthony Jacksonem. W roku 2016 The Trio Project wydał swój czwarty album „Spark” (trzy poprzednie: „Voice”, 2011; „Move”, 2012; „Alive”, 2014).
„Gagaku” i „Budo” w krakowskim Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha
Od lat 20. XX wieku na mapie Tokio widnieje wielki, zielony obszar. Ulokowany jest on w sercu ponad trzynastomilionowej pod względem liczby mieszkańców metropolii, w dzielnicy Shibuya. To Meiji Jingu – kompleks świątynno-parkowy ufundowany na cześć cesarza Meiji oraz jego małżonki, cesarzowej Shōken. Japończycy wierzą, że ich dusze zamieszkują to miejsce. Para cesarska odegrała w Japonii szczególną rolę. To za ich czasów, po 250 latach alienacji, Japonia otworzyła się na świat. Towarzyszył temu szybki rozwój gospodarczy oraz rosnące znaczenie kraju na arenie międzynarodowej.
Jak to się robi w Ameryce, czyli „Terpsychora w tenisówkach. Taniec post-modern” Sally Banes
Kiedy sięgnęłam po książkę Sally Banes „Terpsychora w tenisówkach” przypomniały mi się te wszystkie momenty zakładania baletek, wchodzenia na scenę i schodzenia z niej, oklaski, próby i zakaz obcinania włosów. Na ponad dwustu stronach swojej publikacji, Banes pokazała mi jednak inny, szalony i niezwykle inspirujący świat tańca post-modern.
Optymiści mogą wszystko – Richard Buckle „Diagilew"
Diagilew Richarda Buckle to nie tylko bardzo solidna praca naukowa i źródłoznawcza, ale też świetny obraz klimatu, jaki panował w rewolucyjnej pierwszej połowie XX wieku.
