Chet Baker – amerykański trębacz jazzowy, żył w latach 1929-1988. Uważany za jednego z najważniejszych muzyków tworzących cool jazz. Mimo, że urodził się w Yale dużą część życia spędził w Europie.
Baker od najmłodszych lat był związany z muzyką – śpiewał chórze przy kościele, próbował gry na puzonie, by ostatecznie związać swoją karierę z trąbką. Po krótkim okresie nauki w Glendale Junior High School w Salt Lake City, a później w El Camino College w Los Angeles, młody Chet porzucił szkołę, by uczyć się gry słuchując występów jazzmanów w słynnych klubach w San Francisco. W międzyczasie Baker dwa lata grał w The 298th Army Band w Belinie.
Jego pierwsze muzyczne sukcesy i sława rozpoczęły się w 1952 roku od koncertów z Charliem Parkerem. W tym czasie Baker grał w The Gerry Mulligan Quartet. Z płyty nagranej z tym zespołem pochodzi My Funny Valentine, w której Chet zagrał kultową solówkę na trąbce. Po współpracy z kwartetem Baker założył własny zespół, do którego należał między innymi Bobby White.
W 1954 roku Pacific Jazz wydało jego pierwszy album zatytułowany Chet Baker Sings. W tym samym roku muzyk zwyciężył w plebiscycie organizowanym przez Down Beat Magazine. Uznano go za lepszego nawet od Milesa Davisa. Po tym sukcesie międzynarodowa kariera Bakera objęła także Europę.
Niestety muzyk przez lata był uzależniony od heroiny, co stało się przyczyną kilkuletnich przerw w jego muzycznej aktywności. Baker za posiadanie narkotyków znalazł się w więzieniu, za naruszenie prawa wydalono go również z powrotem do Stanów. Pod koniec życia Baker wrócił do Europy i to z tego okresu pochodzą jego najlepsze nagrania. Muzyk zmarł w 1988 roku. Wypadł z okna hotelu Prins Hendrik w Amsterdamie.
(tekst Magdalena Nowicka)
