Festiwal Audio Art

W 1993 roku Marek Chołoniewski – krakowski kompozytor, wykonawca i wykładowca na Akademii Muzycznej oraz Akademii Sztuk Pięknych – zainicjował festiwal eksperymentalnej sztuki dźwiękowej Audio Art. Od tego czasu, rok po roku, program blisko dwutygodniowego przedsięwzięcia oferuje różnorodne koncerty, wystawy, performanse oraz instalacje, a także wykłady i warsztaty, prowadzone przez artystów – gości festiwalu. A jeśli z jakichś przyczyn jego amatorzy nie są w stanie uczestniczyć w którymś z wydarzeń – nic straconego! Relacje ze wszystkich można zobaczyć na żywo, dzięki internetowej transmisji.

Jak obiecują twórcy, Audio Art Festival to:

– eksperymentalna i postmodernistyczna szuka przełomu wieków,

– integracja sztuk wizualnych i dźwiękowych,

– sztuka personalna: kompozytor=konstruktor=wykonawca,

– tworzenie nowej koncepcji źródła dźwięku: obiektu i instrumentu muzycznego w określonych przestrzeni i czasie.

Michael Vorfeld, Light Bulb Music

Dominującym nurtem festiwalu jest muzyka improwizowana, powstająca „na oczach i uszach” widzów-słuchaczy; taka, która nie stawia wykonawcom żadnych ograniczeń. W ramach Audio Art prezentowani są artyści z całego świata – twórcy działający na krawędzi formuł artystycznych różnego rodzaju. Łącząc dźwięki, słowa i wizualizacje, wykorzystują zaawansowane technologicznie instrumenty, jak również te przygotowane własnoręcznie – często z przedmiotów codziennego użytku.

Plakat, edycja 2016 

Na oficjalnej stronie internetowej wydarzenia (www.audio.art.pl) oraz blogu (www.blog.audio.art.pl) znajdziemy archiwum z dotychczasowych edycji. Podczas ostatniej z odsłon można było usłyszeć m.in.: muzykę wykonywaną na żarówkowej (muzyczno-świetlnej) konsolecie, rowerowy ensemble, a także kompozycję na dmuchane balony (więcej w tekście Z morza różnorodności. Audio Art Festival 2016, link). 

Przy okazji festiwalu warto, a wręcz należy, wspomnieć o maszynie, opatrzonej nieco tajemniczą nazwą, której premiera miała miejsce podczas 20., jubileuszowej, edycji w 2012 roku. Rzecz tyczy się Audiomatu – a co to takiego? Jak podaje oficjalna strona: (…) to urządzenie edukacyjno-promocyjne w postaci szafy vendingowej (takiej, z której kupujemy przekąski, napoje itp.) zawierającej wyłącznie muzykę, wideo i projekty intermedialne[1]. Na „audiomatowych” płytach CD i DVD znaleźć możemy projekty różnego rodzaju – wszystkie autorstwa artystów, związanych z Krakowem i (oczywiście) Audio Art Festival, ale także: Polskim Stowarzyszeniem Muzyki Elektroakustycznej, Studiem Muzyki Elektroakustycznej Akademii Muzycznej w Krakowie, kolektywem GrupLab oraz wielu innych, często niezależnych twórców. 

[link do profilu Audiomatu na Facebooku]

Co ważne, nakład jest ograniczony – płyty wydawane są w ilości 10-15 egzemplarzy; w każdej znajdziemy także informacje biograficzne o jej twórcach.

Inicjatywa „automatów z płytami” jest bardzo ciekawa i nowatorska – to fakt. Autorzy mają nadzieję zainteresować odbiorców muzyką współczesną, a jednocześnie przekonać ich, że jest  łatwo dostępna i powszechna (cena jednej płyty nie przekracza 5 zł – co pokrywa koszt produkcji – i nikt nie zarabia na sprzedawanych tytułach).    

Drogi Czytelniku, jeśli lubisz (albo jeszcze nie wiesz, że lubisz) muzykę współczesną, czy też zwyczajnie masz ochotę na jakąś odmianę względem koncertów w wielkich salach, siedząc sztywno pod przysłowiowym krawatem, myślę, że ten festiwal zwróci Twoją uwagę –  Audio Art to wydarzenie, przeznaczone dla ludzi z otwartym umysłem, gotowych na zupełnie nowe doznania i muzyczne eksperymenty. To jednocześnie doskonała promocja twórców z najrozmaitszych zakątków świata, reprezentujących – zupełnie nowe niekiedy – spojrzenia na tworzenie i rozumienie sztuki. A w przerwie między koncertami, zamiast kawy – świeża płyta. Prosto z Audiomatu.

Więcej informacji na oficjalnej stronie wydarzenia: www.audio.art.pl

Plakat, edycja 2015.

Przypisy: