Sarah Lois Vaughan (1924–1990) jest uznawana za jedną z najlepszych wokalistek jazzowych, choć sama nie uważała się wyłącznie za artystkę tworzącą jazz. Scott Yanow twierdził, iż posiada one of the most wondrous voices of the 20th century (jeden z najbardziej niezwykłych głosów XX wieku).
Swoją przygodę z muzyką Sassy zaczęła wcześnie, ponieważ już w wieku 7 lat pobierała lekcje gry na fortepianie. Ponadto śpiewała w chórze kościelnym. Jednak za prawdziwy początek jej muzycznej ścieżki uznać należy rok 1942 oraz zwycięstwo w amatorskim konkursie, organizowanym w Apollo Theater, kiedy została odkryta przez Billy’ego Eckstine’a. Przez kilka lat występowała w zespołach, by w 1945 roku rozpocząć karierę solową.
Współpracowała z wieloma znanymi artystami, m.in. Milesem Davisem, Dizzym Gillespiem czy Ronem Carterem. Natomiast zazdrosny Frank Sinatra powiedział: Sassy is so good now that when I listen to her I want to cut my wrists with a dull razor (Sassy jest tak świetna, że kiedy jej słucham, mam ochotę przecinać nadgarstki tępą brzytwą).
O wielkości artystki, zwanej również The Divine One, świadczy wiele prestiżowych nagród, których była laureatką. W 1982 roku zdobyła Grammy w kategorii Best Jazz Vocal Performance, Female za Gershwin Live. Siedem lat później otrzymała najważniejsze amerykańskie jazzowe odznaczenie – NEA Jazz Masters Award. Ponadto dwa razy uhonorowano ją Grammy Hall of Fame, którą dostają nagrania co najmniej 25-letnie i mające wpływ na historię muzyki. Do wyróżnionych dzieł należą: album Sarah Vaughan with Clifford Brown oraz utwór – If You Could See Me Now.
Tekst: Katarzyna Jakubiak
