Styl gitarowy Erica Claptona – inspiracje, początki oraz etapy rozwoju
Eric Patric Clapton urodził się 30 marca 1945 w angielskiej miejscowości Ripley, w hrabstwie Surrey. Jego pierwszą gitarą akustyczną był niemiecki instrument marki Hoyer, który otrzymał w wieku 13 lat. Wyposażony był w struny metalowe, zamiast nylonowych, dlatego też gra na nim nie była dla nastoletniego muzyka zbyt łatwa. Clapton od samego początku był samoukiem.
Styl gitarowy Erica Claptona – analizy
Eric Clapton na początku lat 60., gdy blues w Wielkiej Brytanii stawał się popularnym gatunkiem, rozpoczynał dopiero naukę gry na gitarze, by z czasem przyczynić się do jeszcze większej popularyzacji tej muzyki w swoim kraju. Można powiedzieć, że w najbardziej odpowiednim etapie życia chwycił za gitarę. Dziś uważany jest za gitarzystę młodej fali białego bluesa na Wyspach Brytyjskich. Współtworząc jedne z najbardziej znanych zespołów takich jak: The Cream czy Bluesbrakers z Johnem Mayallem, inspirując się światowej sławy artystami bluesowymi, rozwijał swoje umiejętności w grze na gitarze.
Elementy improwizacji w muzyce fortepianowej XVIII wieku na przykładzie wybranych utworów W. A. Mozarta
Jedną z wielu mnożących się wątpliwości dotyczących wykonawstwa muzyki XVIII wieku jest zagadnienie niekompletnej notacji, która zakłada odmienny od współczesnego sposób podejścia do jej realizacji. Jak wiemy, ornamentacja stanowiła dla naszych przodków nieodłączny element praktyki wykonawczej, której charakter znacząco różnił się między sobą w zależności od położenia na mapie: podczas gdy Francja kultywowała wyrafinowaną i starannie zapisywaną ornamentację, we Włoszech ceniono improwizacyjność, nieokiełznane bogactwo i wirtuozerię zdobnictwa. Jednak wszędzie postawa muzyka była niezwykle aktywna, wymagała bowiem od wykonawcy kreatywności i w wielu przypadkach bezpośredniej ingerencji w tekst, funkcjonujący jako szkicowa wersja dzieła muzycznego, którą w pełnej postaci – za każdym razem nieco odmiennej – urzeczywistniało dopiero wykonanie.
Fortepian w Wiedniu XVIII w. – wokół Leopolda Koželuha w 200. rocznicę śmierci kompozytora
Kiedy myślimy „klasycyzm wiedeński” przed oczyma stają nam otoczone blaskiem nieśmiertelnej sławy sylwetki Haydna, Mozarta i Beethovena. Mimo iż być może zetknęliśmy się z innymi nazwiskami muzyków tamtych czasów, zdają się one dla nas stać jedynie w cieniu nazwisk wielkich twórców. Głębsza analiza źródeł dowodzi, iż “klasycy wiedeńscy”, cenieni wysoko już za życia, wpisywali się jednak w znacznie bardziej bogatą panoramę muzycznych wydarzeń rozgrywających się w jednej z najważniejszych ówczesnych artystycznych metropolii – Wiedniu. Do zapomnianych muzyków tamtych czasów należy między innymi Leopold Koželuh.
"Camelot" i kino muzyczne
Muzyka jest nieodłączną częścią filmu. Najczęściej występuje w charakterze ilustracji dźwiękowej, tła dla ukazywanych zdarzeń – gra, kiedy bohaterowie milczą, uwypukla ich emocje, a czasem oddaje ich więcej, niż gdybyśmy mieli usłyszeć nawet najbardziej poetyckie dialogi czy obejrzeć poruszającą scenę. Może przejawiać się na wiele sposobów: jako kompozycje samych melodii, rozmaite dźwięki np. śpiewu ptaków oraz konkretne utwory służące promocji dzieła filmowego. Co ciekawe, istnieją takie muzyczne motywy, które poznajemy, ledwo usłyszymy kilka pierwszych nut, wśród nich choćby brzmienia z Requiem dla snu i Rydwanów ognia bądź gry Mario Brothers.
XIX- i XX-wieczne formy amerykańskiego teatru muzycznego i musicalu.
Wiek XX to okres, w którym rodzi się najpopularniejsza forma rozrywki teatralnej, jaką jest musical. Zasadniczo musical stanowi istotny element kultury amerykańskiej, jednakże jego fenomen wykracza poza Stany Zjednoczone; trudno znaleźć osobę, która nie znałaby przynajmniej jednego przeboju z okolic Broadway’u, o czym świadczy niesłabnąca popularność White Christmas Irvinga Berlina. Jesus Christ Superstar, Dźwięki muzyki, Hair czy Człowiek z La Manchy są to produkcje, które nie tylko skradły serca milionów widzów przed ekranami, ale również stanowią dzisiaj kanon teatru i kina światowego.
Projekt autoewaluacji i ewaluacji programów Ministra Kultury. Raport z badań. Propozycja metod i narzędzi – streszczenie
Projekt autoewaluacji i ewaluacji programów Ministra Kultury powstał dzięki pracy Barbary Fatygi i Jadwigi Alicji Bakulińskiej oraz przy współpracy dr Magdaleny Dudkiewicz, Bogny Kietlińskiej, Ludwiki Malarskiej, Piotra Michalskiego, zespołów Węzłów Regionalnych Sieci Badawczej oraz Obserwatorium Żywej Kultury.
„Kultura pod chmurnym niebem”. Dynamiczna diagnoza stanu kultury województwa warmińsko-mazurskiego – streszczenie raportu
„Kultura pod chmurnym niebem” to projekt zrealizowany przez dr hab. Barbarę Fatygę, dr Magdalenę Dudkiewicz, dr Pawła Tomaneka, Zakład Metod Badania Kultury ISNS UW oraz Ryszarda Michalskiego. Autorzy projektu słusznie zauważyli tendencje wielokierunkowych przemian, jakie zachodzą w systemach społeczno-kulturowych. Ta wielokierunkowość łączy się także z nierównomiernością rozwoju w konkretnych grupach społecznych i lokalnych kulturach.
Dźwięki jazzu w Ebony Concerto Igora Strawińskiego
“Ebony Concerto” – było to specjalne zamówienie złożone w 1945 roku przez znanego jazzowego klarnecistę – Woody’ego Hermana, którego zamysłem w tym czasie, było wykształcenie nowego rodzaju muzyki, która polegałaby na połączeniu jazzu z klasyką. Strawiński był już wtedy znany ze swoich kompozycji, które łączyły te dwa gatunki, co najpewniej skłoniło Hermana do takiego wyboru.
Język muzyczny Raphaela Rogińskiego na przykładzie albumu Raphael Rogiński plays John Coltrane and Langston Hughes. African Mystic Music
Raphael Rogiński jest gitarzystą cenionym na światowym ryku muzycznym. Z jego twórczością zaznajomiona jest jednak niewielka grupa słuchaczy świadomie poszukująca muzyki. Poszukująca, ponieważ Rogiński nie należy do artystów, których utwory są regularnie odtwarzane przez rozgłośnie radiowe, a zatem spotkanie z muzyką jego autorstwa ogranicza się do koncertów i domowego odsłuchu albumów.
