Są takie noce, kiedy po ciężkim dniu kładziemy się do łóżka, ale nie jesteśmy w stanie zasnąć. W takie bezsenne noce najbardziej podatni jesteśmy na przerabianie wszystkich faktów, myśli, zdarzeń z naszego życia, które chcielibyśmy zmienić. Ale czy mamy własciwie możliwość, aby je zmienić? Czy mamy jakąkolwiek moc, aby zmienić cokolwiek, co się stało? Albo czy mamy siłę, aby zatrzymać nasz wieczorny potok myśli? Zwłaszcza jako ludzie wrażliwi, zastanawiający się ciągle nad sensem naszej każdej pojedynczej czynności. Kwon Woo Hyuk (znany również pod pseudonimem scenicznym jako Dean) podczas jednej z takich nocy stworzył utwór instagram[1], który z pewnością podsumowuje jego ówczesne uczucia. Utwór został udostępniony na platformach muzycznych w drugiej połowie grudnia ubiegłego roku. Czy stanowił on więc jego podsumowanie? Z pewnością rok 2017 był dla Deana ważnym czasem, ponieważ wówczas zyskał największą rzeszę fanów. Założył kolektyw Klubu Eskimo, wystąpił jako producent w sławnym programie muzycznym Show Me The Money oraz stworzył liczne utwory wraz z innymi artystami „wielkiej rodziny koreańskiej sceny hiphopowej”. Wraz z tak wielkim wyjściem na świat, artysta nie tylko musiał szukać swojej autentyczności jako twórca za razem mainstreamowy oraz undergroundowy, ale także poddawany był mylnym interpretacjom jego czasem kontrowersyjnych zachowań.
Artysta tworząc instagram, porzuca wypracowane przez siebie kanony stylu i przestaje przemawiać do nas jako Dean, tylko zaczyna mówić głosem Hyuka. Utwór zostaje pozbawiony surowości hiphopowych brudnych beatów czy obecności syntezatorów. Artysta decyduje się na wykorzystanie gitar i dźwięków natury, nadając utworowi dodatkowej szczerości rodem z początków bluesa. W swojej piosence wspomina jedną z wielu nocy, kiedy nie śpiąc, przeglądał Instagrama i zastanawiał się nad realiami dzisiejszego świata. Jak bardzo abstrakcyjna dla niego jest era przytłaczających mas informacji, do których każdy ma dostęp, era rozprzestrzeniania swojej prywatności przez media społecznościowe oraz uwarunkowania wartości sztuki poprzez kliknięcie przysłowiowego like’a na Instagramie. Zastanawia się również nad szczerością ludzi żyjących pod przykrywką internetowej anonimowości i dochodzi do wniosku, że ma wrażenie życia w innym świecie, niż jego słuchacze. Dean czuje się samotny w natłoku wiadomości przeglądanych w social mediach, zastanawia się, czy to on, czy może świat oszalał. Coraz trudniej jest mu wpisać się w wizerunek współczesnego artysty, oraz w coraz trudniejsze realia koreańskiej sceny muzycznej, która muzyków przestaje traktować jak artystów, ale jako narzędzia do sprzedaży coraz to bardziej wymyślnych „nowych potrzeb”. Dehumanizacja artystów staje się dla niego nie do zniesienia i coraz bardziej zaczyna wątpić w to, czy ludzie naprawdę cenią go za jego muzykę czy za jego twarz.
Hyuk Kwon tak naprawdę nie wypłakuje swojej samotności w instagramie. Nie poddaje się wyrażaniu swoich uczuć, ale próbuje nam zwrócić uwagę na to, w jaki sposób pozwalamy sobie sprzedawać rzeczywistość, jak wygląda środowisko muzyczne i jak muzyk jest dziś traktowany przez rynek. Współczesny świat muzyki nie jest kolorowy, a fani nie sprawiają, że artystom żyje się łatwiej. Akt pokroju instagrama ma stanowić dla nas kolejne przypomnienie, że za każdą szybką w telefonie istnieje taki sam człowiek, jak Ty. Za każdym zdjęciem jest historia, w każdej piosence są uczucia i w tym szalonym świecie nawet ludzie, którzy wydają się nam popularni czują się samotni i trudno jest się im odnaleźć w zdygitalizowanych realiach współczesności. Czy muzyka sama w sobie ma jeszcze szansę na obronę? Jako słuchacze musimy sobie sami na to pytanie odpowiedzieć.
[1] Tytuł utwory celowo został zapisany małą literą, jest to zamysł artysty.
Patrycja Sznajder – studentka muzykologii na UAM, interesuje się głównie muzyką współczesną, popularną, zwłaszcza aspektami produkcji muzycznej, jazzem oraz kulturą hip-hopu m.in. wysoko rozwiniętych krajów Azji Wschodniej. Poza muzyką interesuje się również sztukami wizualnymi oraz intermediami.
Spis treści numeru Młodzi popularnie o muzyce
Felietony:
Katarzyna Syguła, Ile masz lat?! To niemożliwe!
Patrycja Sznajder, Wewnątrz Twojego Instagrama
Wywiady:
Recenzje:
Zuzanna Nalepa, Czy jesteś gotów, aby Twój świat się wywrócił? „Heartworms” grupy The Shins
Katarzyna Syguła, Czterdziestolatek-debiutant, czyli Kuba Badach powraca
Paweł Cybulski, „The Groove Cubed” zespołu Rock Candy Funk Party
Publikacje:
Krzysztof Gruszczyński, Styl gitarowy Erica Claptona – inspiracje, początki oraz etapy rozwoju
Krzysztof Gruszczyński, Styl gitarowy Erica Claptona – analizy
Edukatornia:
Paweł Cybulski, Historia pewnej płyty: „Magical Mystery Tour” The Beatles 50 lat po premierze
Ada Kiepura, Nina Simone – fuzja wielu gatunków muzycznych
Kosmopolita:
Patrycja Sznajder, Sztuka popełniania błędów. “Skin” Harleya Stertena
Julia Różańska, Wypadek rowerowy początkiem historii ambientu
Rekomendacje:
“Głowa mówi…”. Polski rock lat 80.
Rusza II edycja studiów podyplomowych MEAKULTURY „Muzyka w Mediach”
Publikacja powstała dzięki Funduszowi Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS
