Brzydkie słowa, brudny dźwięk. Jak analizować relację komunikacyjną między muzykami a słuchaczami
Kultowy zespół street punkowy ze Szczecina The Analogs, słuchany zarówno przez skinheadów, jak i punków, śpiewał przed laty: „kiedyś na ślepo wierzyłem idolom, ale zmądrzałem i czas ich pochłonął. W życiu spotkałem ludzi nieżyczliwych. Spotkałem Oi! młodzież i jestem szczęśliwy (…). To tacy jak ja są esencją tych ulic i brudnych bram. W szarości tramwajowej potrafią wesoło spędzać wolny czas. To nasze ciężkie buty, to uśmiechnięte gęby, To wybryki chuligańskie, to wybite zęby. Czasem radośni a czasem wredni. To my Oi! młodzież idziemy tędy”.
Fortuna kołem się toczy
Spring Break Showcase Festival&Conference, czyli impreza, podczas której wysłuchać możemy młodych, obiecujących zespołów, już za nami. W tegorocznej edycji, prócz Anity Lipnickiej, wystąpili także Domowe Melodie, Julia Pietrucha, Limboski czy Fisz Emade Tworzywo, co wiele mówi o nieubłaganych zasadach rynku muzycznego. Oczywiście nazwiska te mogły być jedynie lepem na konsumentów, którzy trafiwszy już na hipsterski festiwal, przez uboczne skutki kupowania drogich karnetów, wysłuchały także nazwisk mniej znanych.
Dlaczego oglądam Eurowizję?
W powszechnej opinii Eurowizja jest świętem kiczu i kampu, w którym najmniej ważna jest muzyka. Nie jest to zdanie bezpodstawne, jednak Eurowizja to znacznie więcej: projekt społeczno-polityczny, fenomen kulturowy, ważna część powojennej historii Europy i showbiznesu. Kiedy odkryłem ten bogaty świat znaczeń i odniesień, który niesie za sobą Konkurs, zafascynowałem się nim z iście neofickim zapałem, który jak dotąd nie gaśnie – wręcz przeciwnie! Jednak wszystkim, którzy wciąż oceniają mnie przez pryzmat eurowizyjnego stereotypu, chciałbym wyjaśnić, dlaczego oglądam Eurowizję.
Jak mówić i pisać o muzyce popularnej? Podsumowanie panelu dyskusyjnego
Czym właściwie jest muzyka popularna w dzisiejszych czasach? Jak możemy ją definiować i w jaki sposób wytyczać jej granice? Przystępując do dyskusji nad rolą krytyki muzycznej i zadań krytyka zajmującego się muzyką popularną, nie da się uciec od rozmów o samej muzyce i tego, co dzieje się obecnie w polskiej popkulturze. Tak było też podczas ostatniego panelu dyskusyjnego zorganizowanego przez Fundację MEAKULTURA przy wsparciu Miasta Poznań, który odbył się 20 kwietnia 2017 roku w Poznaniu.
Muzyka popularna – ankieta
“Jak można zdefiniować dzisiaj muzykę popularną?” i “Gdzie rozgrywa się prawdziwe życie muzyczne?” przy okazji Spring Break Showcase Festival & Conference nasza redakcja zapytała w formie ankiety zaprzyjaźnionych z MEAKULTURĄ specjalistów od muzyki popularnej. Odpowiedzi na nurtujące nas pytania udzielili: Piotr Jakubowski, Przemysław Pluciński i Daria Rzeczkowska.
Gala KROPKI już w najbliższą niedzielę!
Nagrody za najlepsze teksty o muzyce opublikowane w 2016 roku, ufundowana po raz pierwszy Nagroda Publiczności czy nagroda za wybitne osiągnięcia w dziedzinie krytyki muzycznej – Gala Finałowa III edycji Konkursu Polskich Krytyków Muzycznych KROPKA już w najbliższą niedzielę w Warszawie!
Muzyka w Mediach – studia podyplomowe Collegium Civitas i Fundacji MEAKULTURA
“Muzyka w mediach” to nowy kierunek studiów podyplomowych w Collegium Civitas, którego kierowniczką i pomysłodawczynią jest redaktor naczelna MEAKULTURY, dr Marlena Wieczorek. Wśród wykładowców znakomici muzykolodzy, dziennikarze i krytycy muzyczni.
Ivo Pogorelich – patronat MEAKULTURY
Mamy przyjemność objąć patronatem kolejny koncert z cyklu Świat Wielkiej Muzyki. Tym razem 9 czerwca w krakowskim ICE wystąpi wybitny pianista – Ivo Pogorelich.
Tyrania muzyki. Video wykład
Czy piękna, harmonijna muzyka może stać się narzędziem przemocy? W jaki sposób przedstawiają tyranię muzyki sami artyści? Co dzieje się z bohaterem “Mechanicznej pomarańczy” Stanleya Kubricka i jaką rolę odgrywają w filmie sceny z muzyką “Ludwiga Van”? O tym wszystkim opowiada w swoim wykładzie Prof. dr hab. Sławomira Żerańska-Kominek.
Krótka (i subiektywna) historia śpiewania na ekranie
Śpiewanie, nucenie, gwizdanie to całkiem zwyczajne czynności, które towarzyszą nam każdego dnia, wyrażając nasze emocje. Nic dziwnego, że twórcy filmów, chcąc uwiarygodnić postaci scenariusza, powierzają im partie śpiewane. Pytanie tylko, czy śpiewanie w filmie faktycznie wypada autentycznie?
