Polifoniczna pieśń okolicznościowa w okresie zygmuntowskim – cz.5. Śmierć króla
Kolejnym omawianym w ramach cyklu utworem jest Pieśń o śmierci Krola Jego Miłości Starego, Sigmunda pierwszego. Zygmunt I Stary umarł w 1548 roku. Wydaje się, że rok ten jest najbardziej prawdopodobną datą powstania pieśni, tym bardziej, że od śmierci króla do uroczystości pogrzebowych minęły prawie cztery miesiące, co dawało nieznanemu nam autorowi pewien czas na napisanie stosownej pieśni okolicznościowej.
Jak analizować muzykę rockową? "Boskie Buenos" zespołu Maanam
Muzyka popularna, pomimo tego, że istnieje już ponad 50 lat, traktowana jest przez muzykologów marginalnie. Być może ze względu na jej prostotę czy amatorski charakter uważana jest za niewartą głębszych badań, chociaż wciąż nie ma jednej „recepty” na to, jak taką muzykę należy analizować.
Polifoniczna pieśń okolicznościowa w okresie zygmuntowskim – cz.4. Dyplomata i awanturnik
Hieronim Łaski, bohater Pieśni na śmierć Łaskiego, nie jest postacią znaną z pierwszego planu dziejów XVI wieku, choć życiorys jego okazuje się niezwykle barwny i równie niejednoznaczny. Burzliwy to życiorys: człowieka niezwykle energicznego, ale też z dużym prawdopodobieństwem powierzchownego, ceniącego zbytki, zmieniającego kursy. Trudno wypowiadać się o jego dobrej woli, niewątpliwie jednak był Hieronim Łaski postacią wyjątkowo jaskrawą, podziwianą nie tylko w Polsce.
Polifoniczna pieśń okolicznościowa w okresie zygmuntowskim – cz.3. Żałoba Węgier
Pieśń o posiędzieniu ziemie węgierskiej jest pieśnią historyczną, ale z bardzo silnym nacechowaniem kaznodziejsko-parenetycznym. Wiersz zaliczamy do poezji antytureckiej powstającej w Rzeczypospolitej już od końca XV wieku, a szczególnie licznej w burzliwym dla południowych sąsiadów Polski wieku XVI. Utwory należące do tej literatury określa się często – ze względu na tematykę turecką – jako turcyki
Wieczór z Kabaretem Starszych Panów – cz. 6
Wasowski i Przybora w kreacji Panów A i B to aktorzy oszczędni, posługujący się subtelnymi, delikatnymi środkami, ze szczególnym wyczuciem zaznaczający wszelkie dwuznaczne sytuacje. Urzekali odbiorcę niedopowiedzianą aluzją, zmianą barwy głosu, jego wielce znaczącym zawieszeniem. Ich wyczucie było zniewalające.
Polifoniczna pieśń okolicznościowa w okresie zygmuntowskim – cz.2. Początki
18 grudnia 1529 roku miała na sejmie w Piotrkowie miejsce elekcja dziewięcioletniego zaledwie Zygmunta Augusta na króla Polski. Z tym właśnie wydarzeniem związana jest pierwsza kompozycja omawiana w niniejszym cyklu poświęconym okolicznościowej i historycznej pieśni polifonicznej w Rzeczypospolitej okresu zygmuntowskiego.
Poemat symfoniczny
Bohdan Pociej (1933‐2011) był w krajobrazie polskiej muzykologii postacią niezwykłą. Zafascynowany filozofią pisał o muzyce w sposób niespotykany – ogromnie erudycyjny a jednocześnie bardzo przejrzysty. Prezentowane teksty Pocieja przedstawiają jego oryginalną wizję historii form i gatunków muzycznych. Oto kolejna część – Poemat symfoniczny.
Polifoniczna pieśń okolicznościowa w okresie zygmuntowskim – cz.1. Konteksty
Artykuł otwiera cykl tekstów poświęconych zjawisku okolicznościowej i historycznej pieśni polifonicznej w Rzeczypospolitej okresu zygmuntowskiego. Celem, jaki postawił sobie autor, było zbadanie kontekstu utworów ze względu na ich przeznaczenie okolicznościowe lub treści historyczne. Repertuar ten nie był do tej pory pod tym kątem badany. Ponadto wzięte pod uwagę pieśni zostaną zestawione razem bez względu na ich wartość artystyczną.
Muzyka na drodze do dorosłości – fenomen umuzykalniania dzieci w Lublinie
Dziecięcy mózg – jakże różni się od naszego, dorosłego. W toku dojrzewania nabieramy pewnych umiejętności, ale jednocześnie tracimy te, które dawno temu definiowały nas jako dzieci. Czy możemy więc zrozumieć dziecko i jego świat potrzeb?
Symfonia (13)
Bohdan Pociej (1933‐2011) był w krajobrazie polskiej muzykologii postacią niezwykłą. Zafascynowany filozofią pisał o muzyce w sposób niespotykany – ogromnie erudycyjny a jednocześnie bardzo przejrzysty. Prezentowane teksty Pocieja przedstawiają jego oryginalną wizję historii form i gatunków muzycznych. Oto kolejna część – Symfonia (13).
