Tag: Muzyka XX wieku

Krótka refleksja nad żałością [Hyde Park]

Byłam niedawno na Festiwalu Muzyki Polskiej, podczas którego wykonano III Symfonię „Pieśni żałosnych” Henryka Mikołaja Góreckiego. Dziś moim celem nie jest jednak recenzja koncertu, ale parę swobodnych myśli, jakie nasunęły mi się po kolejnym wysłuchaniu tego utworu.

Ranking z kwintą w basie, czyli muzyczne tam i z powrotem [odcinek 8]

Islandia. Co mnie naszło, żeby pisać o niej w tak środku wcale nie takiego znów zimnego lata? Ano największy z możliwych motywatorów. Miłość! Zakochałam się w niej i coś czuję, że po dzisiejszym odcinku przepadniecie i Wy. Bo muzyczna Islandia to nie tylko pochodząca z innego świata Björk, eteryczna Sóley i wymykający się z wszelkich ram Sigur Rós. Islandia to też oni i właśnie o nich (i ich) chcę, byście dzisiaj posłuchali.

Wymagający majstersztyk. Sonaty Mieczysława Wajnberga w wykonaniu Linusa Rotha.

Letnia pora, zmienna pogoda i wysokie temperatury być może nie zachęcają, aby zmierzyć się z wymagającą muzyką. Dla ambitnych, wytrwałych słuchaczy Linus Roth przygotował jednak niespodziankę. Artysta prezentuje  trzy Sonaty na skrzypce solo Mieczysława Wajnberga, po raz pierwszy nagrane na jednej płycie. Między utwory wplecione zostały Trzy tańce fantastyczne Dymitra Szostakowicza, w których Linusowi towarzyszy świetny pianista José Gallardo.

Liryka wokalna Apolinarego Szeluty a estetyka muzyczna „Młodej Polski”

W muzyce przełomu wieków najdoskonalszym przykładem na przenikanie się sztuk jest pieśń artystyczna. Rozmaitość powstającej wówczas poezji inspirowała kompozytorów do wyrażania się właśnie w tym gatunku. W epoce Młodej Polski drugim pod względem liczebności napisanych pieśni kompozytorem, po Karolu Szymanowskim, był Apolinary Szeluto. Liryka wokalna to gatunek, który odnajdujemy w każdym z jego okresów twórczych.

Twórczość muzyczna Apolinarego Szeluty – rekonesans

O ile Szymanowski, Różycki czy Karłowicz to twórcy, których nazwiska są powszechnie znane, o tyle Apolinary Szeluto, mimo iż to jeden z najważniejszych przedstawicieli młodopolskiej muzyki, pozostaje postacią praktycznie nieznaną. Taki stan rzeczy jest zastanawiający, biorąc pod uwagę artystyczny dorobek kompozytora – liczebnością przewyższający nawet dorobek Karola Szymanowskiego.

Czy historię muzyki XX wieku należy napisać raz jeszcze? Wywiad z Marcinem Trzęsiokiem

Od kilku lat zaobserwować można zmiany w sposobie pisania o muzyce. O tym jak te zmiany przebiegają i dlaczego historię muzyki XX wieku trzeba napisać raz jeszcze w wywiadzie przeprowadzonym przez Annę Gluc i Karolinę Dąbek opowiedział nam Marcin Trzęsiok – teoretyk muzyki i filozof, wykładowca Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. W swoich rozważaniach zajmuje się estetyką muzyki XIX i XX wieku.

Szukając szlachcica. "Fantasia para un gentilhombre" Joaquina Rodrigo

Fantazja dla szlachcica to utwór, który można by porównać do młodszej siostry Concierto de Aranjuez; siostry młodszej, weselszej, z większym dystansem do siebie. I chociaż zwraca ona na siebie mniejszą uwagę, dzieje się tak nie przez brak urody, lecz oszczędność w okazywaniu uczuć.

Problematyka powtórzenia, imitacji i programowości w myśli teoretycznej Arnolda Schönberga: geneza i koncepcja

Arnold Schoenberg cytował i powoływał się w swoich pismach na wielu wybitnych pisarzy, poetów, malarzy, filozofów i uczonych, nie wspominając o innych kompozytorach. Wnioskując z jego księgozbioru można prześledzić inspiracje filozoficzno-literackie, mające bezpośredni wpływ na sformułowanie zarówno zarysu całej teorii, jak i jej konkretnych elementów.

Pięćdziesiąt pięć przymiarek do śmierci

Historia Aninki i Pepíčka, osieroconego przez ojca rodzeństwa, które musi zdobyć świeże mleko dla chorej matki, ale nie ma pieniędzy, idzie więc w ślady ulicznego kataryniarza Brundibára i próbuje zarobić na zakupy śpiewaniem – to w gruncie rzeczy dość prosta i w założeniu uniwersalna opowieść o zwycięstwie dobra nad złem. W Theresienstadt nabrała całkiem nowych znaczeń i urosła do rangi symbolu żydowskich losów.

Namiętny blask purpury

Namiętność można czytać różnie, przeżywać zawsze inaczej. Uderza zmysły, powołuje do świętości, wynosi emocje na piedestał. Wyrywa z marazmu, odrzuca kartezjański rozsądek, rozpala, budzi i upaja. Ale przede wszystkim powala bezpośredniością, absolutną i skończoną pełnią.