Król jest tylko jeden?
Żyjemy w czasach, w których codziennie pojawia się coś nowego i w których codziennie podejmowane są próby ulepszania wszystkiego, co jest dostępne. Czy fortepian też musi obawiać się „udoskonalenia”?
Piotr Orzechowski
Jak zaznacza sam pianista, „Zasady są potrzebne artyście do przekazania jakiejś myśli, ale nie mogą nim owładnąć (…) nie może nami zawładnąć styl, metrum ani tonacja”. O płycie 24 Preludia i improwizacje Piotra Orzechowskiego pisze Hubert Gasza.
Moniuszko wirtuozowski. O parafrazach fortepianowych Henryka Melcera-Szczawińskiego
Czy istnieje polski odpowiednik lisztowskich opracowań „topowych” romantycznych pieśni? Czy rodzimy pianista, realizujący się w romantycznej wirtuozerii, ma na co liczyć, jeżeli chodzi o „swojskie kawałki”? Na to pytanie odpowiadają parafrazy pieśni Moniuszki autorstwa H. Melcera – Szczawińskiego.
Szymanowski – „Kochanek"
Muzyka Szymanowskiego wymyka się kategoriom – o tym wiele już pisano. Zbyt szybko kompozytor został przepuszczony przez „izmy”, które zwalczał z taką zapalczywością, widząc w nich wyraz nieudolności krytyki.
„Wystarczy, że próbujemy być autentyczni. To jedyne, co możemy zrobić.” Wywiad z Piotrem Orzechowskim
Patrząc na współczesną opinię publiczną, można stwierdzić, że „autentyczność artysty” decyduje o jego wartości. Nieważne, czy zainteresujemy się jazzem, rapem czy rock and rollem – słowo autentyczność pozostanie jak wiszący nad muzykiem topór. Jak z mantrą „pozostań prawdziwy” radzi sobie Piotr Orzechowski? Czy faktycznie jest z niego taki Pianohooligan, czy tylko się na niego kreuje? Jakie intencje stoją za jego muzyką?
Koncert Piotra Orzechowskiego Pianohooligana
Przyćmione światła, wysokie mury kościoła oo. Jezuitów, nawy wypełnione po brzegi słuchaczami gotowymi przyjąć potężną dawkę niecodziennej muzyki. W takich okolicznościach rozpoczął się koncert otwierający tegoroczną edycję Festiwalu Nostalgia. Na inaugurację zaplanowano występ młodego pianisty – Piotra Orzechowskiego, znanego także jako Pianohooligan.
Czy fortepian może być prawdziwie „ludzki”? Kilka uwag o "Królu Olch" Liszta jako fortepianowej wersji pieśni „prawdziwie romantycznej”.
XIX wiek i wszelkie meandry rozwoju muzyki przyniosły zjawiska, które określić można mianem tendencji bezprecedensowych. Wystarczy spojrzeć na rozwój romantycznej opery, pieśni, koncertu solowego, a gdyby dłużej się nad tym zastanowić – lista okazałaby się znacznie bardziej okazała. Zasadniczo jednak z punktu widzenia niniejszego artykułu warto zastanowić się nad zbieżnością rozwoju dwóch gatunków, które w epoce wszechbytującego „natchnienia” podbiły salony, a potem sceny całej Europy. Były nimi miniatury – te wokalne, które najogólniej określamy dziś mianem pieśni i te instrumentalne, w ramach których największym zainteresowaniem cieszyły się miniatury fortepianowe.
Martyna Kaźmierczak i fortepian stołowy Broadwood
Polska pianistka Martyna Kaźmierczak w 2016 roku otrzymała od angielskiego Towarzystwa Przyjaciół Fortepianu Stołowego (Friends of Square Pianos) odrestaurowany instrument Broadwood z roku 1792. Unikatowy podarunek w „swojej” epoce został opatrzony inskrypcją samego Muzio Clementiego. Zapraszamy do prześledzenia tej niesamowitej historii.
"W XVIII w. muzycy byli przyzwyczajeni do wykonawstwa na różnorodnych instrumentach. To fenomen tamtych czasów". Wywiad z Aline Zylberajch i Martinem Gesterem.
Francuskie małżeństwo: Aline Zylberajch-Gester oraz Martin Gester, specjalizują się w historycznym wykonawstwie klawiszowym. Oboje posiadają imponujące doświadczenie w grze na pianoforte. O to, na jakim instrumencie wykonywać sonaty Scarlattiego, na czym grano w XVIII wieku, o śląskiej proweniencji Johanna Schoberta i jego związkach z Paryżem pyta w wywiadzie studentka francuskiej pary – Weronika Stałowska.
"… the main notion of period instrument performance is that the instrument of a particular era can reveal idiosyncrasies and characteristics that might otherwise be lost." Interview with Geoffrey Govier
Geoffrey Govier opowiada o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości wykonawstwa fortepianowego. O tym, że (szczególnie kiedyś) każdy fortepian mówi(ł) swoim własnym językiem, i że warto się postarać ten język zrozumieć. Po co Geoffrey Govier prosi studentów o wyobrażanie sobie wykonania koncertu skrzypcowego Mendelssohna na tubie? Zapraszamy do prześledzenia wywiadu.
