"Wierzę, że dopóki ludzie będą pragnąć doświadczenia piękna, głębszych uczuć i przemyśleń, muzyka klasyczna będzie zawsze cieszyła się zainteresowaniem". Wywiad z Mihkelem Pollem
Mihkel Poll – estoński pianista, zwycięzca licznych konkursów międzynarodowych, między innymi zdobywca Pierwszej Nagrody na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Rina Sala Gallo we Włoszech. Jego debiutancki album – 20th Century Piano – zawiera utwory Ravela, Szostakowicza, Mosołowa, Ligetiego i Tulve. We wrześniu tego roku ukazała się jego najnowsza płyta, w której pianista wykonuje utwory Enescu, Bartóka, Tüüra i Kõrvitsa.
"W wieku piętnastu lat powiedziałem rodzicom:"Słuchajcie, chcę być pianistą". I od tego czasu nie chcę robić niczego innego." Wywiad z Ingolfem Wunderem
Ingolf Wunder – austriacki pianista, laureat wielu nagród, m.in. II nagrody w XVI Konkursie Chopinowskim. Otrzymał wówczas również dwie nagrody specjalne za najlepsze wykonanie koncertu oraz Poloneza-fantazji, a także nagrodę publiczności. Właśnie ukazała się jego najnowsza płyta Chopin & Liszt in Warsaw (Deutsche Grammophon). Anna Kruszyńska rozmawia z artystą o energii Warszawy, o najnowszej płycie, kontakcie z publicznością i o tym, jak postanowił zostać pianistą.
Krystian Zimerman, Simon Rattle & Berliner Philharmoniker: Lutosławski – patronat MEAKULTURY
14 sierpnia 2015 ukazała się nakładem wytwórni Deutsche Grammophon płyta Krystiana Zimermana i Berlińskich Filharmoników pod dyrekcją sir Simona Rattle’a, na której znalazły się Koncert fortepianowy oraz II Symfonia Witolda Lutosławskiego. MEAKULTURA opjęła ten album swoim patronatem.
„Frédéric Chopin: A Research and Information Guide” / William Smialek i Maja Trochimczyk
Nieco ponad miesiąc temu brytyjskie wydawnictwo Routledge opublikowało drugie, uzupełnione i poszerzone wydanie bibliografii Chopinowskiej: Frédéric Chopin: A Research and Information Guide. Nakład pierwszej, wydanej w 1999 roku wersji bibliografii autorstwa Williama Smialka był już od dawna wyczerpany.
Aleksander Dębicz – Cinematic Piano
Na swojej debiutanckiej płycie Aleksander Dębicz podjął się dość ryzykownego zadania – połączenia klasyki z językiem muzyki filmowej. Na ile jego propozycja okazała się przekonująca? Wszystko zależy od oczekiwań słuchacza. Jeśli chcemy pozostać w stylistyce filmowych soundtracków od science fiction po kino fabularne, płyta ta z pewnością przypadnie nam do gustu. Jeśli jednak oczekujemy nowego, świeżego spojrzenia na muzykę filmową, możemy poczuć się trochę rozczarowani.
"Może kiedyś muzyka będzie na receptę, zapisywana przez lekarzy jako forma terapii". Wywiad z Janem Lisieckim
O dorastaniu na oczach publiczności, o podróżach, dwóch ojczyznach i radości z muzykowania z Janem Lisieckim rozmawia Anna Kruszyńska.
"Szumy, brzdęki i piski zainteresują może muzycznych "geeków", ale nie dostarczą dobrych emocji szerokiej publiczności". Wywiad z Aleksandrem Dębiczem
O swojej nowej płycie, improwizacji, która daje wolność i o emocjach, których poszukuje w muzyce, o inspiracjach sztuką filmową i kulturą amerykańską w rozmowie z Marleną Wieczorek i Ewą Schreiber opowiada Aleksander Dębicz.
Pani od Czajkowskiego (ale tego innego). Wywiad z Anastasią Beliną-Johnson
Dr Anastasia Belina-Johnson to muzykolożka i pianistka urodzona w Omsku. W wieku kilkunastu lat przeprowadziła się do Nowej Zelandii. Obecnie wykłada w Royal College of Music w Londynie i Uniwersytecie w Leeds. Jej zainteresowania badawcze są niezwykle szerokie. Sięgają od Wagnera i rosyjskich romantyków przez niemiecką operetkę i Chopina aż po muzykę Andrzeja Czajkowskiego. O tym ostatnim napisała książkę, a teraz tworzy film dokumentalny. Prywatnie miłośniczka Warszawy i fantazyjnych kapeluszy.
Józef Kapustka i jego nowe fortepianowe improwizacje
Józef Kapustka, polski pianista mieszkający obecnie w Paryżu, zapowiedział na czerwiec i lipiec tego roku serię recitali w Londynie. Koncerty będą stanowić światową premierę nowego materiału – improwizacji na fortepian solo Improvisatio III, Improvisatio IV oraz Improvisatio V.
Witold Małcużyński. Pianista emocjonalny [Sylwetki]
Interpretacje Witolda Małcużyńskiego odznaczają się wyjątkowością i indywidualnym stylem, nawiązującym do romantycznej tradycji wirtuozowskiej, który z jednej strony charakteryzował się bezbłędnym wyczuciem dramaturgii formy, wielką emocjonalnością, uduchowieniem, czy patosem, z drugiej zaś – prostotą, liryzmem, naturalnością.